Θα ορκιζόμουν πως έβλεπα θεατρικό που μεταφέρεται στο σινεμά, αλλά πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, της Ουίνιφρεντ Γουότσον, που γράφτηκε το 1938, μιλάει για το Λονδίνο πριν από τον πόλεμο και διασκευάστηκε φέτος για τον κινηματογράφο, στοχεύοντας σε ένα γυναικείο κοινό μέσης ηλικίας, καλού γούστου, για ένα ευχάριστο δίωρο μετά το τσάι και πριν τον ύπνο.

Παραλλαγή του μύθου της Σταχτοπούτας, όπως και το Κυρία για μια Μέρα του Φρανκ Κάπρα, και το ριμέικ του με την Μπετ Ντέιβις, έχει ως πρωταγωνίστρια μια 50άρα γυναίκα που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, την Γκουίνιβιρ Πέτιγκρου, η οποία συναντάει την όμορφη σουμπρέτα με το απίστευτο ψευδώνυμο Ντελίσια Λαφός και αναλαμβάνει δουλειά ως κοινωνική γραμματέας της. Η Ντελίσια παίζει με τρεις άνδρες: έναν πλούσιο γόνο και θεατρικό παραγωγό που της υπόσχεται μεγάλο ρόλο, τον ιδιοκτήτη νυχτερινού κλαμπ όπου δουλεύει, και στο διαμέρισμα του οποίου καταλύει, και τον πιανίστα του κλαμπ, με τον οποίο είναι ερωτευμένη, αλλά δεν το παραδέχεται. Είναι και οι δυο απελπισμένες με τον τρόπο τους. Η κρίση τους δεν τους επιτρέπει να διακρίνουν την κοινωνική αναστάτωση που θα επιφέρει οσονούπω ο πόλεμος, και ασχολούνται με την επιβίωση στα δικά τους κυβικά. Παρά την ανέχεια, η Πέτιγκρου έχει μαζέψει σοφία που θα της φανεί χρήσιμη και θα την εφαρμόσει στις κατάλληλες στιγμές. Ένας άνδρας μάλιστα θα διακρίνει τη μεγαλοσύνη της ψυχής της κάτω από την πείνα και το φτωχό της πανωφόρι.

Υπάρχουν μερικές έξυπνες παρατηρήσεις για τα μικρά βίτσια μέσα στις μεγάλες κρίσεις, λεπτομέρειες που δείχνουν πως ο σκηνοθέτης μελέτησε καλά το υλικό του, λουσάτο art deco σκηνικό που βγάζει μάτι, καλή ερμηνεία ενζενί από την πολυπρόσωπη Άνταμς, αλλά στα μείον έχουμε μια στατική σκηνοθεσία, ένα περιορισμένο δυναμικό που κάνει το πολύ αντίστοιχο με αυτό έργο, το η Κυρία Χέντερσον Παρουσιάζει, να μοιάζει πληρέστερο, και την ΜακΝτόρμαντ να είναι εξεζητημένη σε έναν κατασκευασμένο ρόλο που δεν αποκαλύπτει χιούμορ πίσω από την τραγωδία και πραγματικές ανάσες και αυθεντική μεταμόρφωση, πέρα από την ανάγκη μια Αμερικανίδας ηθοποιού με ταλέντο να παίξει κάτι διαφορετικό, αγγλικό αν γίνεται, όπως πολλές φορές συνηθίζουν να κάνουν στο θέατρο συνάδελφοί της για να αποδείξουν στο σύστημα που τις κρίνει μόνο από την ηλικία τους πώς είναι ζωντανές και ικανές να προσφέρουν.