Έτη φωτός μακριά από το Mirror, Mirror του Ταρσέμ Σινγκ που είδαμε πριν από μερικές εβδομάδες και που καταπιανόταν με τον μύθο της Χιονάτης και της Κακής Μητριάς, αλλά με σκηνογραφική φιλοκαλία και μεταμοντέρνα προσέγγιση, η Χιονάτη και ο Κυνηγός θα μπορούσε να έχει και υπότιτλο Ο τρόμος του γήρατος γεννάει μανίες καταδίωξης και είναι μια σαφώς πιο επική περιπέτεια, με απουσία ερωτισμού και παραμυθένιας φωτεινότητας, σκοτεινή ατμόσφαιρα και προσήλωση στο ταξίδι της νεαρής πριγκίπισσας προς την αυτογνωσία και τον σκοπό της, μετά το ξεπάστρεμα του πατέρα/βασιλιά από τα χέρια της αδίστακτης μητριάς της - ένας συνδυασμός «βρόμικου» και πιο συγκρατημένου Ρίντλεϊ Σκοτ, με στοιχεία απο τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, κυρίως στις σκηνές του Σκοτεινού Δάσους, όπου απειλητικά Τρολ, μαγεμένα κλαριά και αγριεμένοι Νάνοι παραπέμπουν σ’ έναν εναλλακτικό και αλλόκοτο Μεσαίωνα. Το ενδιαφέρον στοιχείο που διατρέχει τη Χιονάτη και τον Κυνηγό είναι το φεμινιστικό απωθημένο της βασίλισσας, όπως το εκφέρει, σε αντίθεση με την απλά ανασφαλή Τζούλια Ρόμπερτς στο Καθρέφτη Καθρεφτάκι, η βαθύτατα τσαντισμένη Σαρλίζ Θερόν: παιδιόθεν τραυματισμένη από την ανδρική κακοποίηση, υποδύεται μια γυναίκα που πιστεύει πως με την ομορφιά της θα επιβιώσει σ’ έναν σκληρό και άδικο κόσμο και παίρνει κυριολεκτικά το αίμα της πίσω, μην αφήνοντας τους άνδρες να ξαναπάρουν τα ηνία και τις ομορφότερες από αυτήν γυναίκες να την ξεπεράσουν, συνεπώς να πάρουν τη θέση που τόσο μαχητικά διεκδίκησε και καπάρωσε ισοβίως με τη δύναμη της μαγείας. Με σύμμαχό της τα κοράκια και τα ξόρκια, κυνηγά ανελέητα την άσπιλη κι εκλεκτή Χιονάτη, ξεχνώντας να υπολογίσει την παρθενική αθωότητά της και την ορμή ενός άνδρα, του κυνηγού που προσέλαβε για να τη σκοτώσει, αθετώντας την υπόσχεσή της προς αυτόν. Η ταινία προχωρά με δομή και ενιαίο στυλ και χωρίς να ξαναγράφει τους κανόνες του είδους, προσφέρει αντιθέσεις στους χαρακτήρες και το απαραίτητο σασπένς στην πλοκή.