Όταν Ναζί κάνουν την εμφάνισή τους και απειλούν την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων, ο Ρότζερς καλείται ν’ αναλάβει τον ρόλο του Captain America, του Πρώτου Εκδικητή, και να σώσει τον κόσμο, έχοντας συνεργάτες του τον παιδικό του φίλο Μπάκι Μπαρνς, την Πέγκι Κάρτερ και τον Συνταγματάρχη Τσέστερ Φίλιπς στον αγώνα του ενάντια στη σατανική οργάνωση HYDRA, της οποίας ηγείται ο Red Skull.

Ένας ευχάριστος αναχρονισμός, ο Πρώτος Εκδικητής είναι μια νοσταλγική ματιά στα σπάργανα των περίφημων κόμικς της Marvel, μ’ έναν ήρωα που ανθίσταται αυθεντικά στην ειρωνεία και τον κυνισμό και ταιριάζει απόλυτα στη στολή και την εποχή του. Εκτός από την επιστημονικής φαντασίας μεταμόρφωσή του, φέρει την ορμή και τη γενναιότητα της γενιάς του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου με συγκινητική αυταπάρνηση και γουστόζικη αθωότητα και αντιπαρατίθεται στις δυνάμεις του κακού, δηλαδή τον Ναζί παράφρονα που θέλει να χρησιμοποιήσει τις υπερδυνάμεις της τεχνολογίας για να καταστρέψει τον κόσμο.

Ο Τζο Τζόνστον κάνει ενδιαφέρουσες αφαιρέσεις: οι Γερμανοί, φυσικά, υπάρχουν στο παιχνίδι αλλά δεν μπλέκονται με την πλοκή, και το σκηνικό δεν καπελώνει τη δράση, η οποία παρεμπιπτόντως έχει γυριστεί μ’ ένα απ’ τα καλύτερα 3-D που έχουμε δει μέχρι τώρα. Χωρίς τη σκέψη και τη μεταμοντέρνα πονηριά που έβαλε ο Ταραντίνο στην ανά-αναπαράσταση του πολέμου με τους Άδωξους Μπάσταρδους, το Κάπτεν Αμέρικα παραμένει ένα προσγειωμένο και μάλλον τετραγωνισμένο υπερθέαμα, αναμενόμενο ως το απροσδόκητο φινάλε, μια coda που θα έδινε σπίθα και πρωτοτυπία στην ταινία, αν ήταν το κυρίως θέμα και όχι μια σύνδεση με τις επερχόμενες περιπέτειες της Marvel.