Με δικούς του όρους, ο Ζαν Πιέρ Ζενέ επιστρέφει στην Αμερική και το αγγλόφωνο σινεμά, μετά το Alien: η Αναγέννηση, με τον εντελώς διαφορετικό, πολύχρωμο, Απρόβλεπτο κο Σπίβετ, την ομηρική διαδρομή του ανήσυχου, πανέξυπνου 10χρονου Τ.Σ. Σπίβετ (σπίθα ο μικρούλης Κάιλ Κάτλετ) από το ράντσο του στη Μοντάνα ως την Ουόσινγκτον, για να παραλάβει την ανώτατη διάκριση Baird του Ιδρύματος Τεχνολογίας Smithsonian, επειδή εφηύρε, εντελώς μόνος του, την αξιοζήλευτη Μηχανή Αέναης Κίνησης. Με έξοχη χρήση του 3D, έτσι ώστε να θυμίζει παιδικό view master, παραμυθένια, σχεδόν οργιώδη χρωματική πανδαισία και εμφατική γεωμετρία στις επιφάνειες και τις τοποθεσίες, ο Ζενέ πραγματεύεται την έννοια της δυσλειτουργικής οικογένειας με μεγάλες οπτικές «χειρονομίες» που παραπέμπουν σε μια γουέστερν φαντασίωση για μεγάλα παιδιά, χωρίς ωστόσο να αποφεύγει τη συναισθηματική τοποθέτηση του μικροσκοπικού Σπίβετ σε έναν νοσταλγικό, παράδοξο country μικρόκοσμο, ξεχασμένο στον χρόνο (με μια κολλημένη με τα έντομα μητέρα, έναν καουμπόι πατέρα, μια τυπικά απαξιωτική, έφηβη αδελφή και έναν νεκρό δίδυμο αδελφό – μια τραγωδία που τον στοιχειώνει). Χρησιμοποιώντας την πρόοδο και την επιστήμη, δραπετεύει ως παρεξηγημένος αυτοδημιούργητος, ένας ανάποδος Τομ Σόγιερ, που αντί να χαλαρώνει με καλοκαιρινές αταξίες, ψάχνει ακροατήριο για να ακουστεί η φωνή του μακριά από την ακινητοποιημένη επαρχία. Ο Ζαν Πιέρ Ζενέ καταφέρνει να μαγέψει, τουλάχιστον την πρώτη ώρα της ταινίας, αν και υποχωρεί σε ένταση και συνέπεια προς το τέλος, όταν αναγκαστικά όλοι παίρνουν το μάθημά τους – δεν βοηθάει η υπερβολική, καρτουνίστικη ερμηνεία της σπουδαίας Τζούντι Ντέιβις, η οποία προσπαθεί να καρπωθεί το επίτευγμα του παιδιού-θαύματος.