Σαν νοερή συνέχεια του εμβληματικού στίχου «Μην κλαις για μένα, Αργεντινή», η ταινία Ιστορίες για αγρίους μας προτρέπει να γελάσουμε με την αγανακτισμένη Αργεντινή, με γλυκόπικρες σκέψεις αλλά και σαρωτικό χιούμορ. Το σπονδυλωτό φιλμ του Νταμιέν Σιφρόν αποτελείται από 6 αυτόνομα κινηματογραφικά κεφάλαια, μικρού και μεσαίου μήκους, που περιστρέφονται γύρω από την εκδίκηση ως απόρροια της αγανάκτησης. Ξεκινάει με μια καταπληκτική φαντασία, διαμαντάκι οικονομίας και αποτελεσματικότητας, όπου οι επιβάτες μιας πτήσης ανακαλύπτουν ότι σχετίζονται, στενά ή χαλαρά, με κάποιον που λέγεται Πάστερνακ και ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους τον έχουν αδικήσει σε βαθμό κακοποίησης. Ακολουθούν οι Αρουραίοι που κρύβουν μια αλμοδοβαρικά (ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι συμπαραγωγός) ανατρεπτική μαγείρισσα, σφήνα στο πρόβλημα μιας σερβιτόρας, η οποία αναγκάζεται να εξυπηρετήσει τον τοκογλύφο πελάτη που οδήγησε τον πατέρα της σε αυτοκτονία. Ο Πιο Δυνατός, το τρίτο μέρος δηλαδή, είναι το αριστούργημα της ταινίας, μια μονομαχία μέχρι τελικής πτώσης δύο οδηγών, που έπεται μιας συνηθισμένης, και πολύ οικείας σ' εμάς, παρεξήγησης στη διαδρομή. Η σκηνοθετική εφευρετικότητα συναγωνίζεται τη σεναριακή ακρότητα και το φινάλε ταιριάζει γάντι σε αυτό το macho γουέστερν. Η Μπομπίτσα, με τον Ρικάρντο Νταρίν, σχολιάζει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Αργεντινής και θα κάνει τους Έλληνες θεατές να αναστενάξουν από την ταύτιση. Με αυτή την τέταρτη ιστορία η ταινία περνάει σε πιο δραματικό περιεχόμενο, και πιο γενικευμένο. Οι δύο τελευταίες έχουν να κάνουν με ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που στοιχίζει τη ζωή μιας εγκύου και την ιλαροτραγική διαπραγμάτευση που ακολουθεί, καθώς και με μια εβραϊκή γαμήλια τελετή που καταλήγει σε παθιασμένες, ακραίες αποκαλύψεις για τους νεόνυμφους, με εκτροχιασμένες παρενέργειες. Αν και το χιούμορ ποτίζει ακόμη και τις πιο δυσάρεστες στιγμές, η αλήθεια είναι πως η αρχή ξεχωρίζει στη ζυγαριά, με το είδος της δυσεύρετης σάτιρας που δεν φοβάται να φλερτάρει με το γελοίο, καθώς ο Σιφρόν λούζει με λαμπερό στυλ την αυτοπεποίθησή του στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και τις συνεχείς εναλλαγές – έχει κάνει το «αγροτικό» του στην τηλεόραση κι αυτό φαίνεται στο σταθερό μοντάζ. Στο Φεστιβάλ Καννών η ταινία ξεχώρισε τόσο πολύ από τη συνήθη συλλογή των υπαρξιακών δραμάτων που χειροκροτήθηκε με εγκαρδιότητα, αν και τελικά δεν συγκίνησε την Κριτική Επιτροπή. Ωστόσο, όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Μπαντ Γουίλκινς στο περιοδικό «Slant», η σφραγίδα του Αλμοδόβαρ ναι μεν φαίνεται, αλλά ο Σιφρόν δεν ξεπερνά το πρώτο επίπεδο της εκδικητικής φαντασίωσης κυρίως ταξικού περιεχομένου, όπως επαναστατικά έκανε ο Ισπανός με τις κωμωδίες, κυρίως της πρώτης δεκαετίας της καριέρας του. Το ταλέντο του Αργεντινού δεν κρύβεται όμως. Οι Ιστορίες για αγρίους παραμένουν μια ξεκαρδιστική κωμωδία με για απαιτητικούς θεατές.