Ποια είναι η διαφορά ενός σκηνοθέτη, όπως ο Τέιτ Τέολορ, ο οποίος έγινε γνωστός από τη μεγάλη εμπορική επιτυχία της ταινίας Οι Υπηρέτριες, από μεγάλους δημιουργούς, όπως ο Ντέιβιντ Φίντσερ, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ ή ο Τζέιμς Κάμερον – εκτός από το ταλέντο; Οι τρεις τελευταίο έβαζαν γυναίκες στις αίθουσες με ταινίες που δεν ήταν μελό (με μικρή εξαίρεση τον Κάμερον) και δεν είχαν απαραίτητα γυναικείους χαρακτήρες για δόλωμα. Η Σκιά των 4 Γιγάντων, το Άβαταρ ή το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε δεν μοιάζουν και δεν είναι chick flicks για να ενεργοποιήσουν τη γυναικεία ευαισθησία. Δεν χρειάστηκε να καταφύγουν σε μελοδραματικές λύσεις και απανωτά κοντινά πλάνα, όπως στο Κορίτσι του Τρένου, για να μας θυμίζουν πως η οπτική της αλκοολικής πρωταγωνίστριας, της Ρέιτσελ, σωματοποιεί την ψυχολογική της κακοποίηση και αντανακλά την παθητική λογική ενός παρεξηγημένου θύματος.

 

Ο Τέιλορ δεν είναι ικανός να κρατήσει το τέμπο του μυστηρίου με διαύγεια και χάνεται στη θολούρα μιας απαιτητικής αφήγησης με πολλές αναδρομές στον χρόνο, αντίστροφα ανάλογες προς το σασπένς που προσφέρει

 

Δεν θα πω περισσότερα, γιατί η διασκευή του best seller της Πόλα Χόκινς ποντάρει στη θριλερική ανατροπή της επώδυνης διαδρομής μιας γυναίκας με κατεστραμμένο γάμο και μηδενική ζωή που επιβιβάζεται καθημερινά σε ένα τρένο για να μεταβεί από τα προάστια στο κέντρο της Νέας Υόρκης, και παρακολουθεί το παλιό της σπίτι, όπου ο πρώην σύζυγός της ζει με τη νέα του σύζυγο και το μωρό τους και, ακριβώς δίπλα, η νταντά βγαίνει στη βεράντα και επιδίδεται σε ονειρεμένες περιπτύξεις με τον δικό της άνδρα. Η Ρέιτσελ από τη μία ζηλεύει μια χαμένη ευκαιρία, αφού δεν μπορούσε να κάνει παιδί και να κρατήσει τον άνδρα που απίστησε, και από την άλλη φαντασιώνεται την τέλεια εικόνα ευτυχίας, χωρίς να γνωρίζει πώς το άγνωστο ζευγάρι ζει πίσω από τις πόρτες του σπιτικού του. Ώσπου βλέπει την νταντά να έρχεται, στην ίδια βεράντα, σε στενή επαφή με έναν άλλο άνδρα, και μέσα στην παραζάλη της ασταμάτητης μέθης της αρχίζει να πιστεύει πως μπορεί η ίδια να είναι υπεύθυνη για έναν φόνο.

 

Ο Τέιλορ δεν είναι ικανός να κρατήσει το τέμπο του μυστηρίου με διαύγεια και χάνεται στη θολούρα μιας απαιτητικής αφήγησης με πολλές αναδρομές στον χρόνο, αντίστροφα ανάλογες προς το σασπένς που προσφέρει. Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε εξακολουθεί να είναι κορυφαίο σημείο αναφοράς, εν πολλοίς γιατί ξεπερνάει τα στενά όρια του είδους, εναλλάσσει τη δράση με τη σάτιρα και ισορροπεί τα φύλα και τις μοιραίες αδυναμίες τους με σκηνοθετικό σφρίγος.