Τα κόμικς και τα graphic novels μικραίνουν την απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και τις ανώτερες δυνάμεις, εμπλέκοντας τους ήρωες σε καταστάσεις υπερβατικές με πυξίδα το οικουμενικό καθήκον. Απηχούν τους κοινωνικούς φόβους και την εποχή τους, αλλά δεν ξεφεύγουν πολύ από τις παλιές ιστορίες, τις οποίες παραλλάσσουν και προσαρμόζουν αναλόγως. Την απουσία μυστικισμού και πνευματικότητας συνήθως αναπληρώνει η δράση – και στην περίπτωση της μεταφοράς τους στο σινεμά ο καταιγισμός και, δυστυχώς, η επανάληψη. Σε αυτή την εξίσωση οι γυναίκες πάντα περίσσευαν ή χρησίμευαν περιφερειακά, δευτεραγωνιστικά και διακοσμητικά. Η Wonder Woman, που πρωτοεμφανίστηκε το 1941 από την DC, είναι μια ειδική περίπτωση και η κινηματογραφική της διασκευή εξίσου αξιοσημείωτη: 66 χρόνια μετά το ντεμπούτο της στο χαρτί γίνεται η πρώτη θηλυκή πρωταγωνίστρια/υπερήρωας στο πανί, και μάλιστα σκηνοθετημένη από γυναίκα, την Πάτι Τζένκινς, δημιουργό του Monster, πρακτικά άπειρη στις ογκώδεις περιπέτειες αυτού του τύπου, αλλά ευπρόσδεκτα μυαλωμένη στην προσέγγισή της και κυρίως στην επεξεργασία του πιο σημαντικού χαρακτήρα. Η Νταϊάνα Πρινς, όπως είναι το κοσμικό της όνομα, ρίχνεται στη μάχη, αν και στον προηγούμενο πόλεμο, τον «Μεγάλο» όπως ονομάζεται, τον πρώτο που επιστράτευσε μέσα μαζικής καταστροφής και αφάνισε χιλιάδες άμαχους στην Ευρώπη. Στην εισαγωγή την συναντάμε μικρή και ανυπάκουη στα Θεμίσκυρα, το φανταστικό νησί των Αμαζόνων, να επιθυμεί διακαώς να μάθει την τέχνη του πολέμου από την άξια στρατηγό Αντιόπη, την ικανή αδελφή της άτεγκτης βασίλισσας μητέρας της, της Ιππολύτης. Σε έναν τόπο αποκλειστικά γυναικείο, η Νταϊάνα δεν γνωρίζει πως είναι κόρη του Δία, εφοδιασμένη με υπερφυσικές δυνάμεις και προορισμένη να διαφυλάξει τη φυλή της από τους εισβολείς. Τα χαρακτηριστικά της αξεσουάρ, την τιάρα, τα άθραυστα βραχιόλια, την ασπίδα, το σπαθί και το λάσο της αλήθειας, θα τα χρησιμοποιήσει όταν συναντηθεί απρόσμενα με έναν Αμερικανό στρατιώτη και τον συνοδεύσει στο Λονδίνο, λίγο πριν από την υπογραφή της αμνηστίας. Ωστόσο, ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει και οι Γερμανοί δεν έχουν πει την τελευταία λέξη.

 

Η Ισραηλινή Γκαλ Γκαντό ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο της ημίθεης Νταϊάνα, μια μελαχρινή Αμαζόνα που επελαύνει και ξιφουλκεί, ευέλικτη και έξυπνη, ιδανική ενσάρκωση του προ-φεμινιστικού κόμικ

 

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας Wonder Woman είναι το ταίριασμα μιας γυναίκας προφανώς απόκοσμης και εξωπραγματικής με έναν κατάσκοπο που η δουλειά του είναι να αποσπά μυστικές πληροφορίες από τον εχθρό, συνεπώς να λέει όσα ψέματα χρειαστεί, για καλό σκοπό. Η Νταϊάνα θέλει επειγόντως να ξεριζώσει το κακό, δηλαδή να βρει τον Άρη, τον θεό του πολέμου, και να τον νικήσει με τρόπο υπερηρωικό και μπούσουλα τη μυθολογική της μόρφωση. Ο σμηναγός Στιβ Τρέβορ έχει αποστολή να εντοπίσει τον Γερμανό στρατηγό Έριχ Λούντερντορφ και τη διαβολική βοηθό του πριν προλάβουν να ρίξουν χημικά εναντίον των συμμαχικών δυνάμεων. Ουσιαστικά, ψάχνουν τον ίδιο χαρακτήρα, αλλά με άλλο πρόσωπο. Ο Τρέβορ δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι μέρος του λόγου είναι η εντυπωσιακή μαχήτρια που έχει δίπλα του και, χωρίς να της λέει ψέματα, σιγοντάρει την αόριστη και ευγενή αναζήτησή της για να φτάσει στον στόχο του. Οι δυο τους μιλάνε διαφορετική γλώσσα, τους χωρίζει ένα σύμπαν τουλάχιστον, αλλά ταιριάζουν χωρίς περιττές γλύκες και ρομάντσο με το στανιό.

 

Η Πάτι Τζένκινς κατάλαβε κυρίως έναν χαρακτήρα που, επιτέλους, δεν έχει κανένα ψυχολογικό πρόβλημα αγιάτρευτο όπως ο Batman, ή διά της ανθρώπινης κακίας, όπως ο Superman, δεν χρειάζεται να καταφύγει σε ατελείωτες μεταμορφώσεις και πρωτεϊκές ταρζανιές και ορμάει με τον σταυρό (το λάσο στην προκείμενη περίπτωση) στο χέρι να αποκρούσει τα εμπόδια, γιατί βλέπει τη μεγάλη εικόνα, χωρίς πείρα, κομψούς τρόπους και διπλωματία, αλλά εφοδιασμένη με ατσάλινη αφοσίωση και αφοπλιστική αφέλεια, αντιστρόφως ανάλογη με τα παιχνίδια στρατηγικής που την καθυστερούν. Η Ισραηλινή Γκαλ Γκαντό ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο της ημίθεης Νταϊάνα, μια μελαχρινή Αμαζόνα που επελαύνει και ξιφουλκεί, ευέλικτη και έξυπνη, ιδανική ενσάρκωση του προ-φεμινιστικού κόμικ που υπηρετεί, μια ανάσα αλλαγής από τα στεγανά του κοριτσίστικου αναμασήματος της ανήλικης πριγκίπισσας που περιμένει τον ιππότη να τη σώσει, συνήθως με έναν γάμο. Το σκάλωμα της ταινίας έρχεται με την κλιμάκωση της δράσης: η Τζένκινς, η οποία ξεπερνάει με σοβαρότητα το αρχικό κιτς του ειδυλλιακού setting στο νησί των Αμαζόνων, δεν μπορεί να συναγωνιστεί την απειλή και τη σκοτεινιά που καταφέρνει πάντα, ανεξάρτητα από τη στερεότητα των σεναρίων του, ο Ζακ Σνάιντερ, ο οποίος εδώ συνεργάστηκε στην παραγωγή και το στόρι. Οι μεγάλες μονομαχίες του φινάλε φαίνονται γενικές κι επίπεδες, χωρίς ωστόσο να ακυρώνουν την απαρχή μιας κινηματογραφικής σειράς που ξεχωρίζει και βάζει δυναμικά το γυναικείο στοιχείο σε μια καθαρά ανδροκρατούμενη βιομηχανία αναπαραγωγής μύθων.