Το ντοκιμαντέρ που πήρε το Όσκαρ και πλήθος διακρίσεων τη χρονιά που πέρασε. Το αξίζει, διότι ξεκινάει από μια σοβαρή θέση, ηθική και πρακτική, καθώς τα δελφίνια βασανίζονται για να ψυχαγωγούν παιδιά και μεγάλους, και είναι τοξικά, όπως και οι φάλαινες, τρέφονται με τα απόβλητα των ωκεανών, συνεπώς το κρέας τους, που μέχρι πέρυσι οι μαθητές της Ιαπωνίας κατανάλωναν στα γεύματά τους, είναι ακατάλληλο προς βρώση. Κλειδί της ταινίας είναι ο Ρίτσαρντ ο Μπάρι, διάσημος εκπαιδευτής του τηλεοπτικού δελφινιού Φλίπερ στη δεκαετία του '60, ο οποίος άλλαξε πλεύση και επάγγελμα, όταν διαπίστωσε πως τα κητοειδή έπασχαν από κατάθλιψη πιεζόμενα να κάνουν σόου και να υπακούσουν τους ανθρώπους που αγαπούν και εμπιστεύονται - ένα από αυτά μάλιστα αυτοκτόνησε στα χέρια του.

Η μαρτυρία του Ο Μπάρι είναι καταλυτική και συγκινητική. Αποτελεί τη ραχοκοκαλιά μιας επικίνδυνης αποστολής ακτιβιστών στον όρμο Tajii της Ιαπωνίας, εκεί όπου σφάζονται χωρίς έλεος εκατοντάδες δελφίνια στη σύγχρονη ετήσια νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, μια βάρβαρη παράδοση που κρατάει ως τις πρωινές ώρες. Ανάμεσα στους κινηματογραφιστές και τους συμμετέχοντες στη δράση είναι και ο σκηνοθέτης, ελληνικής καταγωγής φωτογράφος και δύτης, Λούι Ψυχογιός.

Το τελευταίο μέρος της ταινίας, όπου οι δύτες βουτάνε με κίνδυνο της ζωής τους και μεταμφιέζουν δεκάδες υποβρύχιες κάμερες σε πέτρες, δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από μια καθαρόαιμη περιπέτεια με δράση και σασπένς, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ιδιαίτερη, αποτελεσματική ταινία, που ξεπερνάει τα στενά όρια του ντοκιμαντέρ, ο Όρμος καθηλώνει τον θεατή. Ποιος θα πάει το παιδί του σε δελφινάριο (όχι αυτό με τον Σεφερλή) μετά από αυτό;