Από τη δημιουργό του ευφάνταστου The Kid Stays in the Picture γύρω από τη ζωή του πολύ Ρόμπερτ Έβανς έρχεται ένα πορτρέτο της τελευταίας τάξης του λυκείου, με πρωταγωνιστές τύπους που γνωρίζουμε πολύ καλά. Η ξανθιά πριγκίπισσα, η φιλόδοξη και επαναστάτρια καλλιτέχνης, ο αθλητής με την ακμή, ο ωραίος καρδιοκατακτητής και ο κλασικός σπασίκλας. Το δείγμα είναι τέλειο και αληθινό. Συλλέχθηκε σε ένα γυμνάσιο της Ιντιάνα και η ενδιαφέρουσα άσκηση είναι η σύγκριση μεταξύ του σινεμά και της πεζής πραγματικότητας. Οι εν λόγω έφηβοι, τα παιδιά του κινητού και του κομπιούτερ, έχουν αναγκαστικά ξεμυτίσει σε σχέση με την ντροπαλοσύνη παλιότερων γενεών και εξομολογούνται νατουραλιστικά τις καταστάσεις που βιώνουν, από τα ερωτικά τους ξεσπάσματα, τις ανησυχίες και το κουτσομπολιό μέχρι την κατάθλιψη και την απουσία στόχου και επαγγελματικού σκοπού. Ποιες από αυτές τις συμπεριφορές έχουν ξεπατικώσει από τις ταινίες που έχουν καθορίσει την ψυχολογία τους; Νομίζω τις περισσότερες. Από όλες τις κοινωνίες, η αμερικανική είναι η πλέον ακάθαρτη ως προς την αποτύπωση γνησιότητας στον περίφημο μπεχαβιορισμό. Η επίδραση του θεάματος είναι τόσο σαρωτική που το πνεύμα και η φαντασία υπαγορεύεται από τα πρότυπα προς μίμηση. Γι' αυτό και το Ανάμεσα στους Τοίχους του Λοράν Καντέ παρουσίαζε πολλαπλό ενδιαφέρον, μιας και μπόρεσε να συλλάβει μια πολυεθνική κουλτούρα που αμφισβητούσε την εξουσία της έδρας και μηδένιζε το διάλογο με ένταση που έφτανε στο παράλογο.

Το δείγμα της ταινίας American Teen από λευκά χριστιανόπουλα και προφανώς η Μπερστάιν, μετά από στρατηγική επιλογής του τόπου και των μαθητών, προσπαθεί να αποδείξει το αυταπόδεικτο: πως αυτά που βλέπουμε στο μεγάλο σύνολο των αντίστοιχων ταινιών μυθοπλασίας, από την εποχή του ροκ εν ρολ μέχρι σήμερα, αντανακλούν την εφηβική κοινωνία και επιστρέφονται αστραπιαία σε εκείνη, χωρίς χρόνο αντίδρασης. Το ντοκιμαντέρ αυτό γίνεται έρμαιο του αντικειμένου του και πέφτει θύμα του περιεχομένου. Όποτε μια ταινία τεκμηρίωσης πάει να στήσει τα γεγονότα και να τοποθετήσει τους πρωταγωνιστές στη μέση μιας στρατευμένης θέσης, νοθεύει την αυθεντικότητα της, αλλά έχει ένα σκοπό. Το American Teen δεν κάνει τίποτε από αυτά, εμφανώς. Φιλμάρει συνηθισμένα πράγματα, αναστατώνει όλους μας (υπάρχει ένα ρίγος ζεστής νοσταλγίας και σιχαμάρας στην ιδέα πως περάσαμε από αυτό το στάδιο), αλλά παραμένει τοπικό και παντός καιρού, γενικευμένο και συνηθισμένο. Μοιάζει με τους πρωταγωνιστές του, παιδιά κι αυτοί, χαμένα στα ιδανικά που δεν έχουν και στα προβλήματα που προκύπτουν από την επιδερμική ανάληψη ρόλων και πόζας και την αδυναμία τους να τα χειριστούν σε βάθος, ή με μια διάθεση πραγματικής σύγκρουσης. Μετά το δράμα του σχολείου του Κόλουμπαϊν, εκεί όπου αποκαλυπτόταν η παθολογία, στο American Teen έχουμε τις διαπιστώσεις από τη στατιστική της αμερικανικής εφηβικής φυσιολογίας. Μόνο που η έξοδος στις αίθουσες αυτού του ντοκιμαντέρ συμπίπτει χρονικά με γεγονότα που προέρχονται από την ελληνική νεολαία και εκδηλώνονται στους δρόμους, πολύ σοβαρά και σαφώς πιο υπολογίσιμα από τις σταμπιλαρισμένες αναταράξεις στο κρανίο των Αμερικανών τελειόφοιτων.