Σε μια μικρή κοινότητα όπου οι κάτοικοι ζουν αποξενωμένοι μεταξύ τους, ο φόβος παίρνει τη μορφή ενός άντρα. Ενός άντρα, που εμφανίζεται να περπατά γυμνός ένα πρωινό και διαταράσσει την ηρεμία όλων. Η είδηση αυτή, σε μια πόλη όπου η εμπιστοσύνη στους συνανθρώπους δεν υπάρχει πια, είναι αρκετή για να προκαλέσει ένα κύμα παράνοιας. Το μυστήριο της ταυτότητας αυτού του άνδρα θα αποτελέσει την αιτία ώστε να έρθουν όλοι πιο κοντά. Θα ενωθούν με σκοπό να βοηθήσουν να επανέλθει η κοινωνία τους στους φυσιολογικούς της ρυθμούς, βοηθώντας παράλληλα ο ένας τον άλλον, βοηθώντας τον ίδιο τον εαυτό τους. Ο τρόπος είναι να δημιουργήσουν μια τηλεφωνική γραμμή εξυπηρέτησης πολιτών ως μέσο βοήθειας, μια φενάκη και παγίδα μέσα στην οποία πέφτουν οι ενεχόμενοι και αναστατώνονται εξίσου με τους πολίτες. Το οξύμωρο είναι ότι αυτό συμβαίνει στη φερόμενη και ως απελευθερωμένη σε αυτά τα ζητήματα σκανδιναβική κοινωνία, που όσο κι αν κουβαλάει τα χριστιανικά πουριτανικά κολλήματα, η μια και μοναδική εμφάνιση γυμνού άνδρα δεν συνιστά και περίπτωση δράκου του Σέιχ Σου.

Καταλαβαίνω, για το σενάριο γίνονται όλα αυτά και το μάθημα φιλίας, στήριξης και εμπιστοσύνης σε μια αποξενωμένη δυτικοποίηση πρέπει να δοθεί με μια συμβολική χειρονομία που θα κατακεραυνώνει τους λόγους που οδηγούν ένα αθώο ποίμνιο σε αναστολές και ενοχές. Αλλά το τέχνασμα κουράζεται μέσα στις αυτοσχεδιαστικές ατάκες και τον ανάριο φωτισμό, και η τρομερά βαρετή πινακοθήκη των αναμάρτητων Σαμαρειτών/πρωταγωνιστών αυτής της σοβαρούλας κομεντιούλας δεν στέκει ούτε και στις πιο καλοκάγαθες προθέσεις του Ερυθρού Σταυρού. Από τη Δανή σκηνοθέτη του Italian for BeginnersΛον Σέρφινγκ.