Η άλλοτε επιτυχημένη και διάσημη ηθοποιός Fedora αυτοκτονεί πέφτοντας στις γραμμές του τρένου. Συντετριμμένος ο πασίγνωστος παραγωγός του Χόλιγουντ Μπάρι Ντέτβαϊλερ θα παρευρεθεί στην κηδεία της στο Παρίσι, όπου και αναρωτιέται αν και κατά πόσο φέρει και ο ίδιος μερίδιο ευθύνης για τον θάνατό της. Δύο εβδομάδες νωρίτερα είχε ταξιδέψει στην Κέρκυρα, όπου η Fedora είχε επιλέξει να απομονωθεί σε μια πολυτελή βίλα. Μαζί της ζούσαν η ιδιοκτήτρια του νησιού, κόμισσα Σομπριάνκσι, και ο γιατρός δρ Βάντο με τη βοηθό του. Ο Μπάρι είχε στα χέρια του μια κινηματογραφική διασκευή της Άννα Καρένινα, μεταφέροντάς της ότι κάποιοι σημαντικοί χρηματοδότες είχαν δεσμευτεί να επενδύσουν στην ταινία μόνο αν δεχόταν να υποδυθεί τον ρόλο η Fedora. Παρότι η διάσημη ηθοποιός έδειχνε πρόθυμη και ικανή να πάρει τον ρόλο και να τον φέρει εις πέρας, τα σχέδια του παραγωγού προσέκρουσαν πάνω στη διάγνωση του πλαστικού χειρουργού, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η Fedora πάσχει από παράνοια και ήταν αδύνατον να παίξει...
Το πραγματικό κύκνειο άσμα του Μπίλι Γουάιλντερ, μια και το Buddy Buddy δεν στάθηκε στο ύψος των κωμικών περιστάσεων, η Fedora, είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κινηματογραφικό τέρας του Φρανκενστάιν: αποτελείται από κομμάτια της Λεωφόρου της Δύσεως, της Ξυπόλυτης Κόμισσας, του μύθου της Γκάρμπο και της συσσωρευμένης σεναριακής σοφίας του Γουάιλντερ καθώς και του συνοδοιπόρου και πιστού συνεργάτη του στις μεγάλες τους επιτυχίες, του Ι.Α.Λ Ντάιαμοντ. Η ιστορία μιας θρυλικής ηθοποιού με πολωνική καταγωγή και βαριά προφορά που, όπως η Γκάρμπο, άφησε εποχή στο Χόλιγουντ, έρχεται στο προσκήνιο όταν ένας παραγωγός την ψάχνει στο καταφύγιό της, σε ένα νησάκι λίγο έξω από την Κέρκυρα, όπου οικουρεί μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, αρνούμενη να έχει επαφές και οποιαδήποτε δημοσιότητα. Η αφήγηση των γεγονότων συμβαίνει σε φλασμπάκ μετά τον θάνατό της, όπως και στην Ξυπόλυτη Κόμισσα του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, αφού ο εν λόγω παραγωγός, γνωστός και ως Ντατς, τη βλέπει για τελευταία φορά στο φέρετρο που έχει εκτεθεί δημοσίως, καθώς η διάσημη Fedora αυτοκτόνησε πέφτοντας στις γραμμές του τρένου, σαν την Άννα Καρένινα, που διόλου συμπτωματικά, όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια, είναι το σενάριο σε παραλλαγή που της πρότεινε επίμονα ο Ντατς το οποίο και θα σηματοδοτούσε τη δεύτερη μεγάλη επιστροφή της στο σινεμά. Το θέμα της γερασμένης, ξεπερασμένης ηθοποιού που είχε ξεδιπλωθεί μαεστρικά στη Λεωφόρο της Δύσεως δεν είναι απαραίτητα το κεντρικό αντικείμενο της Fedora, έστω κι αν η παρουσία του Γουίλιαμ Χόλντεν, σε συνδυασμό με μια ηθοποιό που είχε γνωρίσει στα νιάτα του και η οποία παραμένει ανατριχιαστικά νέα, είναι μια παμπόνηρη, αντίστροφη υπενθύμιση που παραπέμπει στη συγκεκριμένη ταινία. Ο Γουάιλντερ εδώ πραγματεύεται το κυνήγι της νεότητας και τις νοσηρές παρενέργειές του: η Fedora, ένα ανασφαλές είδωλο, παρουσιάζεται ως μια γυναίκα φυλακισμένη από την αρνητική οικονόμο, τον αλκοολικό γιατρό που τη «συντηρεί», έναν βίαιο σοφέρ και μια ιδιότροπη, αυταρχική κόμισσα, η οποία λειτουργεί ως κανονικός κηδεμόνας και της απαγορεύει να επανέλθει στη φυσιολογική ζωή, πόσο μάλλον στον κινηματογράφο, με πρόφαση ένα παραστρατημένο ειδύλλιό της με τον συνάδελφό της, Μάικλ Γιορκ. Αν και μπορεί να ξενίσει αρχικά, η ηθοποιός, όπως την υποδύεται φροντισμένα η Μάρτε Κέλερ, είναι μια ακόμα φιγούρα που προσπαθεί να υποδυθεί μια παραλλαγή της σταμπιλαρισμένης εντύπωσης που έχει ο κόσμος γι' αυτήν, με μεγάλες χειρονομίες, προσποιητή φωνή, περίεργη εκφορά.
Μπλέκοντας πραγματικά πρόσωπα (τον ίδιο τον Γιορκ και τον Χένρι Φόντα ως πρόεδρο της Ακαδημίας των Όσκαρ) με φανταστικές καταστάσεις, που ωστόσο απέχουν ελάχιστα από τη σκληρότητα που εφαρμόζει το Χόλιγουντ στα πρώην αγαπημένα του παιδιά, ο Γουάιλντερ μιλάει αυτήν τη φορά περισσότερο για τον εαυτό του, υπονοώντας τη δυστοκία του να κάνει ταινίες στην πόλη που τον ανέδειξε, αλλά σταμάτησε να τον εμπιστεύεται, καθώς και για την παράνοια που τρώει την ψυχή όσων δεν είχαν το σθένος να αντισταθούν στον μύθο που χτίστηκε γύρω τους και πούλησαν την ψυχή τους με αντάλλαγμα ένα πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, χωρίς αντίκρισμα – δηλαδή χωρίς την ευχαρίστηση της δουλειάς και της δημιουργίας, όντας δέσμιοι του ψέματος της τέλειας, απαράλλαχτης εικόνας τους. Η γυναίκα/Fedora είναι ένα τέτοιο θύμα, μια ντουμπλέζ τους εαυτού της, μια τρομαγμένη σκιά του παρελθόντος που δεν ισχύει εδώ και δεκαετίες, ανίκανη να καταλάβει ποια πραγματικά είναι, αλλά έτοιμη να σκηνοθετήσει τον εαυτό της σε μια ακόμα σκηνή από το φιλμ που παίζει στο λειψό μυαλό της. Και η ταινία/Fedora είναι μια ανελέητη κριτική της ματαιοδοξίας, πικρή και ξινή, όπως λέει ο Χόλντεν στην ταινία, χωρίς ίχνος γλύκας, που επιστρατεύει το παλιό Χόλιγουντ, όπως ο συνθέτης του Μπεν Χουρ και του Spellbound, Μίκλος Ρόζα, και ο κορυφαίος σκηνογράφος Αλεξάντρ Τρονέρ, ο οποίος μαγεύει με το μαυσωλείο της κηδείας και τη βίλα Καλυψώ στην Κέρκυρα, για να διανθιστεί η μεγάλη έξοδος, αυτήν τη φορά, χωρίς κοντινό και fade.