Η ψήφιση ενός νόμου μετά από μια σειρά απαιτήσεων για κοινωνικές αλλαγές δεν σημαίνει πως εκτελείται με τον ίδιο τρόπο σε κάθε περιοχή της χώρας που αφορά. Ειδικότερα σε μικρά χωριά κάτι που ανατρέπει τις ως τώρα αντιλήψεις για τη λειτουργία της κοινωνίας ή της οικογένειας χρειάζεται περισσότερο καιρό να αφομοιωθεί από τον πληθυσμό και περίσσιο θάρρος από αυτούς που θα κάνουν την αρχή.

 

Αυτό το θέμα διαχειρίζεται η ταινία, στήνοντας την κάμερα σε ένα ελβετικό χωριό των αρχών της δεκαετίας του '70, όπου οι γυναίκες ακούν για δικαίωμα ψήφου, χειραφέτηση και σεξουαλική επανάσταση, αλλά για τους τοπικούς άρχοντες αυτά μοιάζουν με κουταμάρες.

 

Η Πέτρα Βόλπε, παρά το ότι περιγράφει μια σειρά αρνητικών περιστατικών που σχετίζονται με το backstory των ηρωίδων της και αποτελούν ουσιαστικά το κίνητρο για τη δράση τους, διατηρεί έναν ελαφρύ και χιουμοριστικό τόνο, ακολουθώντας τις πράξεις τους και προσπαθώντας να αποφύγει τη συσχέτιση με τη σοβαροφάνεια.

 

Το καταφέρνει και, παρ' ότι δεν παίρνει ιδιαίτερα ρίσκα, υπενθυμίζει εύστοχα, ειδικότερα στη νεότερη γενιά, πως δικαιώματα που θεωρούνται δεδομένα σήμερα κατακτήθηκαν με κόπο όχι πριν από αιώνες αλλά σχεδόν πριν από πενήντα χρόνια, και μάλιστα σε μία από τις πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης.