Αυλαία για το βαμπρικό έπος που κράτησε σε αγωνία μόνο τους φανατικούς και άφησε αδιάφορους τους υπόλοιπους. Ο Μπιλ Κόντον κολάκεψε τους πιστούς θεατές και σκηνοθέτησε ακριβώς αυτό που αναμενόταν: επιβεβαίωση του αιώνιου έρωτα, ανασύνταξη της μικρής ομάδας έναντι των εχθρών, επιστροφή σε μια νεανική, συγκρατημένα αγαπησιάρικη, αμερικανικού τύπου οικογένεια. Αν και άτεχνος σε πολλά σημεία του έργου, ο άπειρος στην περιπέτεια Κόντον απαντά στο twist της συγγραφέως Στέφανι Μέγιερ (με το ιδιαίτερο παιδί-καρπό ενός βρικόλακα και μιας θνητής που προκαλεί αμφιβολίες και φόβους στην κοινότητα), με μια διασκεδαστική και busy τελική μονομαχία ανάμεσα στη συμμαχία των οικείων μας προσώπων, βαμπίρ και φίλων λύκων, και τους παρακμιακούς Βολτούρι, αναιρώντας τη με τον δικό του τρόπο. Απ’ όλα τα επεισόδια που παρακολουθήσαμε, το τελευταίο είναι και το πλέον πυκνό σε δράση και εναλλαγές προσώπων και καταστάσεων. Θα έχει ενδιαφέρον να δει κανείς μετά από χρόνια τη σειρά της Χαραυγής, για να διαπιστώσει αν τοποθετείται σε μια τυπική καταγραφή της εποχής ή σε ένα άχρονο, αν όχι απέθαντο cult movie.