Σε παραγωγή του Λικ Μπεσόν, το Homeμοιάζει περισσότερο με project παρά με ταινία. Την υπογράφει εναερίως ο Γιαν Αρτίς Μπερτράν, και το εννοώ: η κάμερα βρίσκεται συνεχώς σε ελικόπτερο και λειτουργεί ως το μάτι του Θεού που έχει κατέβει για μια χαμηλή πτήση στα χωράφια μας, για να μας βοηθήσει ίσως να δούμε αλλιώς τη Γη (τον Οίκο μας), λίγο ρομαντικά, αλλά κυρίως και στις πραγματικές τις διαστάσεις, με μια μεγαλύτερη απόσταση από την καθημερινή μας προσπάθεια να την κατακτήσουμε, να την αρμέξουμε, να την καταναλώσουμε και να τη βιάσουμε. Η συνεχής αφήγηση, επίπεδη, προβλέψιμη και σχολική μάς υπενθυμίζει το ανθρώπινο λάθος, και οι εικόνες, εναλλάσσοντας την αντικειμενική ομορφιά με την ασχήμια της παρέμβασης και του δόλου, τονίζουν την επείγουσα σημασία της άμεσης δράσης. Οι λήψεις από ψηλά, ρευστές και συνεχείς, είναι το μοναδικό ατού ενός κατά τ' άλλα «ηθικού» ντοκιμαντέρ, που εξυπηρετεί έναν προφανή σκοπό, όπως και τα πρόσφατα του είδους (η 11ηΏρα του Ντι Κάπριο, η Άβολη Αλήθεια του Γκούγκενχαϊμ).

Εξακολουθώ να πιστεύω πως το Κογιανισκάτσι είναι το αξεπέραστο παρόμοιο δείγμα, μια μοναδική σύνθεση μουσικής και εικόνων που ξεπερνά με κινηματογραφικό τρόπο την εμμονή στην ιδέα πως η Γη είναι άλλοθι για φιλανθρωπία. Διότι, αν τα υπόλοιπα ντοκιμαντέρ ποντάρουν στο θαύμα του πλανήτη για να διαδώσουν την ιδέα της εν τη αγάπη συσπείρωσης για τη σωτηρία της, τοΚογιανισκάτσι, μαζί με τις δυο συνέχειές του, έκανε την ποιητική υπέρβαση, εξηγώντας χωρίς λόγια πως η ζωή είναι ένα ορμητικό ποτάμι πάλης και τρέλας, που περιλαμβάνει οργανικά την τάση του ανθρώπου να ομαδοποιείται εξελικτικά στα αστικά κέντρα - άρα δεν εξισώνει τις μητροπόλεις με ανώμαλα, αμαρτωλά ολισθήματα.