Η επιστροφή ενός νέου, επίδοξου συγγραφέα, στην γενέτειρα του, το Τσανάκαλε (που, διόλου συμπτωματικά, είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του σκηνοθέτη Νούρι Μπιλγκέ Τσεϊλάν) εμπνέει τον κάτοχο του Χρυσού Φοίνικα με την προηγούμενη ταινία του, τη Χειμερία Νάρκη, σε μια ακόμη ενδιαφέρουσα, μακρόσυρτη μελέτη χαρακτήρων, σε ένα σινεμά θεσπέσιων εικόνων και εκτενούς βερμπαλισμού.

 

Με ηχητικό φόντο Μπαχ, ο Τσεϊλάν θίγει κομψά τον συντηρητισμό και το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας του μέσα από τα διλήμματα ενός απογοητευμένου άνδρα που καλείται να αποφασίσει για το μέλλον του στο χωριό που μεγάλωσε, καθώς βλέπει τη μάνα και την αδελφή να έχουν αγκιστρωθεί στην παθητική τηλεθέαση, τον πατέρα του να έχει εθιστεί στον τζόγο, τους παιδικούς του φίλους να έχουν παραμείνει στάσιμοι και την παλιά του αγαπημένη λυπημένη (ή έτσι θέλει να νομίζει) και αδύναμη να ξεριζώσει τη σύμβαση και τον γάμο της – ο τρυφερός και έντονος διάλογος τους στο δάσος είναι η καλύτερη σεκάνς της ταινίας.

 

Η Άγρια Αχλαδιά δεν κρύβει εκπλήξεις στην πλοκή και ακολουθεί το τέμπο και το ύφος πανοραμικής οπτικής και θεατρικού λόγου, διατηρώντας την λογική ενός δράματος δωματίου