Ο Κλιντ Ίστγουντ δεν προδίδει τις αρετές που τον έκαναν διάσημο και σεβαστό στην τρίτη και καλύτερη πράξη της καταπληκτικής καριέρας του. Στη Ανταλλαγή αποφεύγει τη μανιέρα, κρατάει το ύφος σε μινιμαλιστικό επίπεδο, σκηνοθετεί με διακριτικότητα και επενδύει σε μια δυνατή ιστορία, απίστευτη κι όμως αληθινή. Στο κέντρο της η Κριστίν Κόλινς, μια ανύπαντρη νέα γυναίκα που χάνει τον 9χρονο γιο της και έκπληκτη βλέπει τις Αρχές να τις παραδίδουν ένα άλλο παιδί στη θέση του. Αδυνατώντας να δεχθεί την παράδοξη ανταλλαγή, όσο κι αν ενδόμυχα θα ήθελε να είναι αληθινή, αμφισβητεί το προφανές και ηθελημένο λάθος, πιέζει τη διεφθαρμένη αστυνομία να βρει το παιδί και βρίσκει μεγάλο μπελά που καταλήγει σε διαπόμπευση και τη βίαιη προσαγωγή της σε άσυλο. Υπάρχει μια ολόκληρη πλοκή πίσω από τις σκοτεινές προθέσεις της αστυνομίας και τις προσπάθειες συγκάλυψης του σοβαρού περιστατικού, καθώς και η σύγκρουση του παντοδύναμου και τόσο τραυματισμένου μητρικού ενστίκτου με τη φιλαλήθεια μιας απλής γυναίκας.

Πόσο απλή και απεγνωσμένη, ωστόσο, μπορεί να είναι μια γυναίκα με την εμφάνιση της Αντζελίνα Τζολί αλλά και τη στιλιζαρισμένη φιλαρέσκειά της στη συγκεκριμένη ταινία; Πρόσφατα ο Λεονάρντο ντι Κάπριο δήλωσε πως η υπερβολική έκθεση ενός ηθοποιού, και ειδικά της προσωπικής του ζωής στο κοινό, ισοδυναμεί με καταδίκη για την πραγματική του ερμηνεία στην οθόνη. Και η Τζολί, ένα τέρας δημοσιότητας (αναμφίβολα για ευγενείς σκοπούς), συναγωνίζεται την εντυπωσιακή της ομορφιά με την έκπληξη που μπορεί να προκαλέσει στο θεατή. Θύμα του άνισου αγώνα η έκπληξη. Ο Ίστγουντ, αν και κρατάει μια απόσταση από τους ηθοποιούς του (ακόμη κι εκείνους που έχει οδηγήσει στα Όσκαρ με τη σκηνοθεσία), παρασύρεται από τα αγιογραφικά κοντινά πλάνα της Τζολί. Τώρα, το πώς μετατρέπει το, Θεός φυλάξοι, σαρκώδες και γουρλωτό της πρόσωπο σε εικόνισμα, μόνο αυτός ξέρει. Η Κριστίν Κόλινς παύει να είναι μια γυναίκα της εργατικής τάξης - μοιάζει με ντίβα που της έτυχε μια κομψή τραγωδία, αλλά θα ανταπεξέλθει με κινηματογραφική χάρη, όπως στην τελευταία σκηνή που ρολάρει στα χαριτωμένα πατίνια και κερδίζει το στοίχημα για την ταινία που κερδίζει τα Όσκαρ του 1935.

Επιπροσθέτως, η εποχή (βρισκόμαστε στο 1928) έχει αποδοθεί με υπερβολική έμφαση στη λεπτομέρεια, προκαλώντας ανεξήγητο σκηνογραφικό άγχος στον Ίστγουντ για να την αναπαραστήσει τέλεια - τέλεια είναι, μπανάλ και άψυχη όμως βγαίνει στο πανί. Κυρίως, όμως, η Ανταλλαγήδεν μπορεί να φτάσει στο ύψος μιας σπαρακτικής ταινίας και να ανταμώσει το περιεχόμενό της, καθώς η Τζολί δεν δύναται να γίνει Μάνα Κουράγιο και να «καταρρεύσει» ερμηνευτικά. Παρατηρεί σχεδόν απύρετη μια καταιγίδα και μόνο ο Τζον Μάλκοβιτς στο ρόλο του αιδεσιμότατου Μπρίγκλεμπ προσθέτει σε ζωντάνια σ' ένα νουάρ που παραείναι λαμπερό και για να γίνει απειλητικά σκοτεινό.