Λος Άντζελες, 1949. Ο αδίστακτος μαφιόζος Μίκι Κοέν (Σον Πεν) έχει πάρει τον έλεγχο της πόλης, αποκτώντας περιουσία από ναρκωτικά, όπλα, πορνεία και κάθε στοίχημα που παίζεται στα δυτικά του Σικάγο. Κι όλα αυτά, απολαμβάνοντας την προστασία όχι μόνο των πρωτοπαλίκαρών του αλλά της αστυνομίας και των πολιτικών που κρατάει στο χέρι.

 

Με τόση δύναμη είναι εύκολο να τρομοκρατήσει ακόμα και τους πιο γενναίους αστυνομικούς της πιάτσας... εκτός ίσως από μια μικρή μυστική ομάδα της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, με επικεφαλής τον Αστυνόμο Τζον Ο'Μάρα (Τζος Μπρόλιν) και τον Τζέρι Γούτερς (Ράιαν Γκόσλινγκ), που θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να διαλύσουν τον κόσμο του Κοέν.

 

Ο Ρούμπεν Φλάισερ δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για την πλοκή και τους χαρακτήρες αλλά για την τέλεια αναπαράσταση της εποχής, ανακατεύοντας τη νοσταλγία μιας ιστορίας που διασκευάζει χαλαρά πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα με μια ανάγλυφη σκληρότητα στη γραφή.

 

Οι Διώκτες του Εγκλήματος είναι σαν να χαζεύεις μια γκανγκστερική ταινία του ’40 με μεγεθυμένα ντεκόρ και λάμψη στη φωτογραφία, ακόμα και όταν το σενάριο επιμένει στο δράμα. Με λίγα λόγια, είναι μια καλοστημένη παραγωγή με ντεκόρ και σκηνικά, μία μίμηση νουάρ που δεν διαθέτει την ίντριγκα και τη βαθιά σκοτεινιά του Λος Άντζελες Εμπιστευτικό του Κέρτις Χάνσον ή την αυτοσυγκέντρωση και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του Μπάγκσι του Γουόρεν Μπίτι.

 

Το καστ είναι εντυπωσιακό, αλλά μονοδιάστατο, όπως ο τραβηγμένος, σχεδόν φτιασιδωμένος Μίκι Κοέν από τον Σον Πεν. Ο Τζος Μπρόλιν είναι ίσως ο μόνος που αισθάνεται άνετα στα κλισέ, ιδανικά γωνιώδης κι εύστοχα ασυμβίβαστος ως Ο’Μάρα.