Κάπως έτσι χτυπά την πόρτα ενός μαφιόζου της περιοχής, που στήνει ένα σχέδιο: Η Λόρνα παντρεύεται τον Κλοντί, ένα νεαρό ναρκομανή που δέχτηκε το γάμο για να κερδίσει κάποια χρήματα, δεν ξέρει όμως πως αυτός αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου. Η Λόρνα έχει συμφωνήσει να κρατήσει το στόμα της κλειστό, όταν η Μαφία της περιοχής θα σκηνοθετήσει το θάνατο του Κλοντί, και να παντρευτεί ξανά ένα Ρώσο αρχιμαφιόζο που θέλει κι αυτός με τη σειρά του να αποκτήσει τη βελγική υπηκοότητα. Τα πράγματα όμως δεν πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Ο Κλοντί εκδηλώνει την επιθυμία του να αποτοξινωθεί και η Λόρνα, που ήδη βασανίζεται από ενοχές, προθυμοποιείται να τον βοηθήσει και σταδιακά μεταστρέφεται, ακόμα και όταν η κατάσταση φαίνεται να ξεφεύγει από τον έλεγχό της.

Μετά το απόλυτο αριστούργημά τους Το Παιδί, οι Βέλγοι Νταρντέν αδυνατούν να απογειώσουν μια ταινία που διαθέτει το σύνολο των θεματικών χαρακτηριστικών του έργου τους, αλλά όχι και τις ωμές κορυφώσεις ενός δράματος που χτίζεται με εξαιρετικά φροντισμένη ευαισθησία (ναι, είναι μια τσαλαπατημένη λέξη, αλλά κάποιοι τη φέρουν με απλότητα και αξιοπρέπεια). Συναισθανόμενοι πως κάτι λείπει, έχουν προσθέσει περισσότερη ίντριγκα στη διαδρομή προς την ηθική μεταμέλεια μιας νεαρής απόκληρης του κοινωνικού συστήματος - της Λόρνα εν προκειμένω. Η επανάληψη δεν υπήρξε ποτέ ανασταλτική στη φιλμογραφία των Νταρντέν και ο ρεαλισμός τους εξακολουθεί να μην είναι τόσο μανιχαϊστικός όσο φαίνεται. Αλλά δεν υπάρχει τίποτε στη Σιωπή της Λόρναπου να μην έχουν κάνει καλύτερα στο παρελθόν.