Όπως κι οι περισσότεροι από εμάς, έτσι και τα μέλη της οικογένειας Ρίτσο έχουν μυστικά: η κόρη του Βινς δουλεύει σ' ένα κακόφημο νυχτερινό κέντρο, ενώ θα έπρεπε να πηγαίνει σχολείο, ο γιος του έχει φετίχ με τις υπέρβαρες γυναίκες, ενώ ο ίδιος ο Βινς έχει όνειρο να γίνει ηθοποιός. Όταν, όμως, ένας εξώγαμος γιος εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά, o Βινς συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα, τα οποία πρέπει να κρατήσει κρυφά. Παίρνει τη ευθύνη να τον ελευθερώσει και τον φέρνει σπίτι.

Κι ενώ σε όλη την ταινία ο Ρέιμοντ ντε Φελίτα πασπαλίζει τη δυσλειτουργική συμβίωση της οικογένειας με απωθημένα, νεύρα, σύγχυση και αστεία περιστατικά που χαρακτηρίζουν τη ζωή των Ιταλοαμερικανών σε αυτή την παραθαλάσσια γειτονιά του Μπρονξ, χάνει στη φιλοδοξία να ενώσει με αιμομικτικούς υπαινιγμούς τον ερχομό του άγνωστου γιου με την κόρη που είναι στριπτιτζού και τη μάνα που νιώθει περιττή και ερωτικά ορφανή. Οι υπαινιγμοί πάνε να καταλήξουν σε αρχαιοελληνικό δράμα, αλλά η κάθαρση είναι τόσο αμερικάνικα (δηλαδή με σινεματζίδικη υπερβολή, και μάλιστα με ψευτοθεατρικές καταβολές) νοικοκυρεμένη, που ούτε το Χόλιγουντ δεν θα το φανταζόταν - πόσο μάλλον μια ανεξάρτητη ταινία που οφείλει να σέβεται περισσότερο την τόλμη και την πρωτοτυπία.

Χωρίς να παίρνει ρίσκο, ο Άντι Γκαρσία είναι αξιοπρόσεκτος μετά από πολύ καιρό επανάληψης του εαυτού του. Αν και η προφορά του γλιστράει στο ισπανικό ποστάρισμα, είναι ένας πειστικός δεσμοφύλακας με ευαισθησία και ανασφάλειες. Η παρουσία της Έμιλι Μόρτιμερ στον ρόλο του μέντορα του Βινς είναι δανεική από αλλού - δεν ανήκει με τίποτε στο πνεύμα της ταινίας και κλοτσάει απελπιστικά.