Ξεχωριστή περίπτωση ο Δημήτρης Αθανίτης για το ελληνικό σινεμά: ξεκίνησε με προσωπική σφραγίδα, το Αντίο Βερολίνο και το Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο, διυλίζοντας το μεταμοντέρνο και τη ροκ έκφραση σε μια «end of the century» μελαγχολία. Γιόρτασε την Ελλάδα της ανάτασης με τις 2000+1 Στιγμές και την Πόλη των Θαυμάτων, μεταδίδοντας μια θετική αφέλεια, όπως κάθε καλλιτέχνης που εμπιστεύεται την ελπίδα. Αλλά τώρα, μετά τις Τρεις μέρες ευτυχίας, προσγειώνεται στην άγρια κρίση με το Invisible, την ιστορία ενός ανώνυμου, αόρατου που λέει κι ο τίτλος, 35άρη, χωρισμένου, με έναν μικρό γιο, που μένει ξαφνικά και άγαρμπα άνεργος, αποτυγχάνει να επιστρέψει με το καλό στη δουλειά του και αντεπιτίθεται με εκδικητικές διαθέσεις. Γυρισμένο στον Ασπρόπυργο, μια γειτονική «ξένη χώρα», το Invisible μιλάει για την εξίσωση της κοινωνικής απομόνωσης με την ατομική μοναξιά, την εξωθημένη, σαν σε γουέστερν με ατμόσφαιρα γαλλόφωνης realité από τον Μπριζέ ή τους Νταρντέν, Δικαιοσύνη και το απολωλός φιλότιμο, μια θαρραλέα ανάσα ζωής μέσα στο πνιγηρό αδιέξοδο, με ρεαλιστικούς κινηματογραφικούς όρους και σωστό χειρισμό χαρακτήρων, χρόνων και αφήγησης.