Έτοιμος να πιάσει δουλειά ως δεσμοφύλακας, ο Χουάν Όλιβερ θέλει να κάνει καλή εντύπωση στους υπεύθυνους και πάει στο σωφρονιστικό ίδρυμα μια μέρα νωρίτερα. Για κακή του τύχη πέφτει σε εξέγερση και παγιδεύεται σε ένα κελί που μόλις έχει αδειάσει από τον προηγούμενο «ένοικο» και στην αναμπουμπούλα προσποιείται τον κρατούμενο για να επιβιώσει.

Η ταινία ξεκινάει εκρηκτικά, και μόλις σε ένα δεκάλεπτο ο ήρωας έχει τουμπάρει τους ρόλους και βρίσκεται στον λάκκο των λεόντων ως ανήμπορος πρωτάρης που πρέπει να πείσει ως αυθεντικός φυλακόβιος θανατοποινίτες με περγαμηνές. Οι φυλακισμένοι εκμεταλλεύονται τη συγκυρία κρατουμένων που ανήκουν στους Βάσκους Αυτονομιστές για να εκβιάσουν το υπουργείο, με αιτήματα που καλυτερεύουν τους όρους κράτησής τους.

Με ρεαλισμό που τρυπάει κόκαλα, μια ντοκιμαντερίστικη διάθεση στην κάμερα και τα μάτια του στραμμένα στους χαρακτήρες, το Κελί 211 είναι μια συναρπαστική περιπέτεια που υπερβαίνει τα στενά όρια του prison movie καθώς και της φυλακής. Ο Ντανιέλ Μονζόν έγραψε ένα σενάριο που προλαβαίνει συνεχώς τα κλισέ και θέτει τις ερωτήσεις που θα έκανε και ένας καχύποπτος ή ανήσυχος θεατής, βλέποντας ένα άψητο παιδί να επιστρατεύει ένστικτα προσαρμογής και να παίζει τον ενδιάμεσο σε ένα σύμπαν από άγριους ιδρυματοποιημένους, που δεν νοιάζονται ιδιαίτερα για τις λεπτομέρειες αφού μάλλον δεν θα δουν το φως της ελευθερίας ποτέ, και το ξέρουν.

Επιπλέον, ο Μονζόν δε συμμορφώνεται με την ανάγκη αισιοδοξίας που γεννάει εύλογα η μοίρα ενός απρόθυμου ήρωα. Πηγαίνει την ιστορία εκεί που θα έπρεπε να καταλήξει, δηλαδή στην τραγικότητα που προκύπτει από τις περιστάσεις, χωρίς να εκβιάζει συναισθηματικά, ή να αυθαιρετεί στην πλοκή.