Το καναδέζικο Black Christmas του 1974 άνοιξε τον δρόμο για πασίγνωστα slashers στα επόμενα χρόνια και, αν και διατηρεί ως σήμερα το κοινό του, μοιάζει αδικημένο από την ενασχόληση της pop κουλτούρας μαζί του σε σχέση με αντίστοιχες ταινίες – πρώτη και πιο χαρακτηριστική το Halloween. Δεν έμεινε πάντως εντελώς ανέγγιχτο από τότε, υπήρξε ένα ριμέικ του 2006 που το ξέχασαν μέχρι και οι δημιουργοί του, φτάνοντας στο τωρινό που τουλάχιστον βασίζεται σε μια ξεκάθαρη λογική που αντιλαμβάνεται το zeitgeist της εποχής μας και δεν βολεύεται με ένα απλό κοπιάρισμα.

 

Το μυστήριο της αόρατης απειλής που σκοτώνει νεαρές φοιτήτριες μιας αδελφότητας κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών εδώ έχει συγκεκριμένη έννοια. Η απειλή είναι η πατριαρχία που σκοτώνει αργά και διαχρονικά τα θύματά της και έχει κάνει κακό πολύ μεγαλύτερο από τον μασκοφορεμένο boogeyman της ταινίας. Η ταινία της Σοφία Τακάλ την αντιπαραθέτει με τον σύγχρονο φεμινισμό, δημιουργεί ουσιαστικά δυο αντίπαλα στρατόπεδα αλλά υποφέρει σε ένα μεγάλο μέρος της από την ανάγκη της καταγγελίας, με εκατέρωθεν βερμπαλισμούς για τη μάχη των φύλων, στρατηγική που σίγουρα δεν κάνει ένα φιλμ τρόμου (γιατί πρωτίστως αυτό βλέπουμε) πιο συναρπαστικό.