Ο Χάιμαν χάνει το δικαίωμά του να ταξιδέψει, αφού τον έχουν πετάξει από το αεροπλάνο, και πέφτει στην ανάγκη του Τρεμπλέ, ο οποίος με την ατσαλοσύνη, την πονηριά και την αφέλειά του τον σπρώχνει σε απανωτές περιπέτειες, παρακωλύοντάς τον από το να φτάσει έγκαιρα στο πλευρό της ετοιμόγεννης συζύγου του.

Μια buddy κωμωδία δρόμου όπως αυτή δεν μπορεί να εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από το ταλέντο και την ακρίβεια των πρωταγωνιστών της.Ευτυχώς, οι δυο μούρες που έρχονται αντιμέτωπες διαθέτουν, εκτός από την ευελιξία που απαιτείται, τη αντιστικτική χημεία που πυροδοτεί μια σειρά από ανελέητα γέλια - εκεί που ο Ντάουνι βρίζει τον άσπονδο συνοδοιπόρο του και φτύνει με ροχάλα τον σκύλο με το κολάρο, η τελετουργία του αυνανισμού του Γαλιφιανάκις στο αυτοκίνητο, είναι σκηνές που ειλικρινά κρατούσα το στομάχι μου.

Η ταινία είναι άνιση και δεν έχει την πληρότητα του Hangover ως σύλληψη, μπλέξιμο ιδέας με χαρακτήρες και εκτέλεση. Είναι περίπτωση όμως ο Τοντ Φίλιπς, ο οποίος επιμένει στην άποψή του πως δεν δικαιούνται μόνο οι πιτσιρικάδες κωμωδίες και μπορεί να υπάρξει πλακατζίδικη μυθοπλασία για ενηλίκους. Και ειδικά όταν έχει στη διάθεσή του αυτόν τον λαχταριστό Γαλιφιανάκις, έναν χαρισματικό ηθοποιό με τρυφερότητα βλέμματος, διαστροφή λόγου και συμφορά κινήσεων, μια κινητή κωμική χορογραφία.