Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, με επιχειρήματα, κινηματογραφική αίσθηση και σεβασμό στη σοβαρότητα του θέματος, χωρίς να ξεχνά τον ψυχαγωγικό σκοπό της ταινίας του, ο ηθοποιός Πάνος Βλάχος καλλιεργεί με επινοητικότητα στον θεατή την ενδιαφέρουσα αμφιβολία γύρω από την εγκυρότητα του πιο ιστορικού χρυσού μεταλλίου της Ελλάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες: κέρδισε τελικά με το σπαθί του ο Σπύρος Λούης την πρώτη θέση στον μαραθώνιο του 1896 στην Αθήνα ή, όπως λένε οι φήμες και οι λιγοστές ιστορικές αναφορές, έκλεψε με τη βοήθεια «ανώτερων» δυνάμεων, εκπληρώνοντας εθνικό καθήκον και πατριωτικο-χριστιανικό χρέος, ώσπου ως δια μαγείας βρέθηκε μπροστά από τους προπορευόμενους συναθλητές του;

 

Είναι πραγματική δύσκολη η αναπαράσταση μιας τόσο μακρινής υπόθεσης, ιστορικά, αρχειακά και επιστημονικά, αλλά ο Βλάχος δίνει πνοή σε ένα ασυνήθιστο αθλητικό ντοκιμαντέρ, μπαίνοντας στη θέση του οδηγού, επιχειρώντας δηλαδή, ως αθλητής ο ίδιος, να τρέξει μια προσομοίωση μαραθωνίου για να κατανοήσει πώς και αν προκύπτουν αυτά τα περίφημα 7 λεπτά που χωρίζουν το δυσεξήγητο θαύμα από το εφικτό επίτευγμα.

 

Με συνεντεύξεις (από τις οποίες απείχαν οι απόγονοι του Λούη) από ειδήμονες, σχετικούς, ξένους και Έλληνες, ανθρώπους ψύχραιμους ή ταμένους στο αντικείμενό ή την ατζέντα τους, ακόμη κι από ιερωμένο, τα 7 Λεπτά Ψυχής μας εμπλέκουν σε ένα παγιωμένο αφήγημα που είχαμε σχεδόν ξεχάσει και αφήνουν την απάντηση σε μας – στη λογική ή την πίστη μας.