Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Καταλανός Σεσκ Γκάι επιλέγει να αφηγηθεί «ιστορίες καθημερινής τρέλας» στη Βαρκελώνη, ούτε η πρώτη φορά που καταφεύγει στη φόρμα της σπονδυλωτής ταινίας – προ δεκαετίας είχαμε δει και απολαύσει το «Una pistola en cada mano». Εκεί υπήρχε ο συνδετικός κρίκος της αρσενικής ψυχοσύνθεσης, εδώ, αν πρέπει να βρούμε ένα μοτίβο, αυτό εντοπίζεται στην επικοινωνία και στο πώς αυτή μπορεί να προλάβει παρεξηγήσεις αλλά και κάποτε να τις γεννήσει. 

 

Εν αντιθέσει με την εν μέρει ειρωνική εξαγγελία του τίτλου της ταινίας, στο σύμπαν της κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν και άλλα όχι. Αντίθετα, δεν είμαστε σίγουροι αν οι πέντε ιστορίες που έπλασε ο Γκάι ήταν όντως τόσο απαραίτητο να ειπωθούν. Απουσιάζει η συνήθης σπιρτάδα, η πρωτοτυπία ή, έστω, η εφευρετικότητα στη δραματική ανάπτυξη και στην ανάδειξη του κωμικού απρόοπτου. Μένει μόνο η καλή αίσθηση του γούστου που παραδοσιακά διέπει το σινεμά του. Αν και το φλερτ του με τη φάρσα είναι διαρκές, ο διάλογος, το tempo και η διεύθυνση των ηθοποιών απέχουν χιλιόμετρα από τους υστερισμούς της μέσης αντίστοιχης μεσογειακής μπαλαφάρας. Κι αυτό από μόνο του ίσως να διασφαλίζει μια ανέφελη θερινή προβολή.