Μπορεί το Deadpool x Wolverine να έδωσε μια εισπρακτική ανάσα στους ιθύνοντες της Marvel, ήταν όμως μια μεμονωμένη ταινία-event. Tώρα, με το Captain America: Brave New World το MCU καλείται να αποδείξει ότι είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό. Κι επειδή για να συμβεί αυτό χρειάζεται ηγεσία χαλκέντερη και στιβαρή, οι παραγωγοί στράφηκαν στον Χάρισον Φορντ, που ως πρόεδρος των ΗΠΑ τα είχε πάει θαυμάσια στην πρώτη του θητεία, αντιμετωπίζοντας μόνος του ολόκληρη ομάδα τρομοκρατών στο προεδρικό αεροσκάφος. Τώρα, καλείται να μπει στα παπούτσια του εκλιπόντα Γουίλιαμ Χαρτ, στον ρόλο του πρώην στρατηγού και νυν προέδρου Thunderbolt Ρος, και παράλληλα να σηκώσει το δραματικό άχθος της ταινίας, ως πατέρας που θέλει να αποδείξει στην αποξενωμένη κόρη του ότι τον παρεξήγησε.

 

Φυσικά, η προσπάθειά του αυτή θα είχε μεγαλύτερο δραματικό αντίκτυπο αν έλειπε η εξάρτηση από την προγενέστερη δραματουργία του συνειδητά ξεχασμένου Ιncredible Hulk, και αν η ταινία στηριζόταν όντως πάνω του. Βλέπεις, κεντρικός ήρωας είναι ο πρώην Φάλκον και νυν Κάπτεν Αμέρικα Σαμ Γουίλσον, που καλείται να αποδειχθεί αντάξιος της ασπίδας, αποσοβώντας μια συνωμοσία τύπου Manchurian Candidate εντός της Διοίκησης.

 

Το υπο-franchise του μεγαλύτερου πατριώτη των Avengers έχει μεταχειριστεί αντίστοιχη συνωμοσιολογική ίντριγκα και στο παρελθόν με το Winter Soldier, όμως εκεί υπήρχε μια πιο στοχευμένη αφήγηση και το marketing τμήμα της Marvel δεν είχε αποφασίσει να βγάλει φόρα παρτίδα το κρυφό χαρτί του εγκεφάλου της συνωμοσίας. Αντιλαμβανόμαστε τη λειτουργία της μεταμόρφωσης του Φορντ σε Red Hulk ως θέλγητρο προς δύσπιστους θεατές, ωστόσο, όταν σεναριακά στηρίζεται πάνω της η κορύφωση των σχεδίων του μεγάλου κακού της υπόθεσης, με την εκ των προτέρων αποκάλυψή της ακυρώνεται ταυτόχρονα το momentum, το στοιχείο της έκπληξης και το όποιο σασπένς.

 

Το βασικό πρόβλημα αυτού του «Θαυμαστού Νέου Κόσμου» είναι ότι δεν φέρει τίποτε θαυμαστό, έχει προβλέψιμη εξέλιξη και σκηνές δράσης που δύσκολα θα θυμάσαι μετά την προβολή, και στηρίζει την όποια γοητεία του στο καστ του, στα easter eggs προς τους φαν και σε ένα παλιομοδίτικο score, που (επιτέλους) χρησιμοποιείται όπως σε μια κανονική ταινία και όχι σαν μουσικό χαλί σε σουπερμάρκετ υπερωηρωικών «προϊόντων».