Μια φορά κι έναν καιρό ο Ζαν-Φρανσουά Ρισέ υπέγραψε ένα πολύ καλύτερο απ’ όσο θα περίμενες ριμέικ της Επίθεσης στον Σταθμό 13 και άφηνε να εννοηθεί ότι θα αποτελούσε συνοδοιπόρο του Ολιβιέ Μαρσάλ στη συνέχιση της γαλλικής παράδοσης του policier και, γενικότερα, του crime είδους με το συναρπαστικό δίπτυχο του Mesrine, μιας μυθοπλαστικής αφήγησης του βίου και της πολιτείας του διαβόητου κακοποιού που έδρασε στη Γαλλία των ’70s, με τον Βενσάν Κασέλ μπροστάρη και τη γαλλική μεικτή υποκριτική σε μικρότερους και μεγαλύτερους ρόλους. Δεν ξέρουμε τι μεσολάβησε στο μεταξύ, μα ο Ρισέ δεν είχε την αναμενόμενη εξέλιξη, κάτι που επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι κάνει τον τροχονόμο ή, πιο σωστά, τον ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας στα πρόσφατα ανδραγαθήματα του Τζέραρντ Μπάτλερ. 

 

Ο τελευταίος υποδύεται έναν πιλότο που ταξιδεύει από τη Σιγκαπούρη και θέλει να φτάσει πριν από την αλλαγή της χρονιάς στο σπίτι του στο Μάουι. Μια καταιγίδα στην οποία πέφτει, κατόπιν εντολής των ανωτέρων του να κόψει δρόμο, ώστε να ελαττώσει την κατανάλωση καυσίμων, οδηγεί σε άτσαλη προσγείωση σε κάποιο νησί του Ειρηνικού στη μέση του πουθενά, το οποίο ελέγχουν πειρατές και αυτονομιστές.

 

Μέχρι το τέλος της προσπάθειάς του να σώσει επιβάτες και πλήρωμα, νιώθεις ότι ο Μπάτλερ έχει δεχτεί επίθεση από Σαρακηνούς και Βενετσιάνους, Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Έλληνες και Οθωμανούς, μια σειρά από δοκιμασίες τις οποίες ο Ρισέ κινηματογραφεί με νεύρο μεν και μια πιο ρεαλιστική (μη) χορογραφία στις μάχες σώμα με σώμα, χωρίς, όμως, ίχνος χιούμορ, που μοιάζει απαραίτητο δεδομένων τόσο των περιστάσεων όσο και του παραδείγματος της Cannon, που φαίνεται να είναι και το βασικό σημείο αναφοράς του υλικού.