Με τίτλους όπως το Casino Royale, το Mask of Zorro και το Edge of Darkness στο ενεργητικό του, δικαιολογημένα περιμένεις κάτι παραπάνω από μια απόπειρα του Βρετανού Μάρτιν Κάμπελ στο είδος, έστω κι αν έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που υπέγραψε περιπέτεια στο ύψος των προαναφερθεισών. Το Dirty Angels ξεκινά με μια σκηνή λιθοβολισμού της Εύα Γκριν από ομάδα του ISIS και τους ομήρους τους, ξεκαθαρίζοντας ότι το θέαμα που πρόκειται να παρακολουθήσουμε θα έχει σκληρότητα και θα αφορά το πάντα φλέγον μεσανατολικό ζήτημα.

 

Αν και ο τίτλος και το premise, που θέλει μια ομάδα επίλεκτων γυναικών κομάντο σε αποστολή αυτοκτονίας με στόχο την σωτηρία απαχθεισών γυναικών, παραπέμπουν σε παλιομοδίτικες περιπέτειες «αποστολής» και συντροφικότητας αλά Dirty Dozen, η ιδιοσυγκρασία του θεάματος περισσότερα κοινά έχει με το σαματατζίδικο, τεστοστερονούχο σινεμά δράσης των ‘80s, με τις ηρωίδες να κατατροπώνουν Ταλιμπάν πότε με ρουκέτες, πότε με πολυβόλα, πότε με τα γυμνά τους χέρια.

 

Δυστυχώς, η απαραίτητη μπιμουβάδικη –εκ του b-movie– οικονομία απουσιάζει και το σενάριο αναλώνεται σε επιφανειακή πολιτικολογία. Την κατάσταση σώζουν μερικώς ψήγματα της ικανότητας του Κάμπελ να σκηνοθετεί ευκρινή δράση, καθώς και η στιβαρή, οργισμένη ερμηνεία της Εύα Γκριν. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η ιδέα της Γαλλίδας σταρ ως θηλυκής εκδοχής Σταλόνε πολύ μας άρεσε. Ελπίζουμε στο μέλλον να έχει τη δυνατότητα να εξασκήσει και να αναπτύξει αυτή την πλευρά της σε καλύτερες ταινίες από την παρούσα.