Με ηρωίδα μια γυναίκα με ειδίκευση στη βερολινέζικη αρχιτεκτονική, ο Γερμανός Κρίστιαν Πέτζολντ κάνει μια ταινία για την αρχιτεκτονική του έρωτα, όπου το καινούργιο έρχεται και προσπαθεί να χτίσει πάνω στα θεμέλια του παλιού, επιχειρώντας να βελτιώσει τις δομικές παθογένειές του, κάποτε με επιτυχία, κάποτε μάταια.

 

Με σεναριακό εφαλτήριο έναν γνώριμο μύθο, με τον οποίο είχε καταπιαστεί μερικά χρόνια πριν και ο Νιλ Τζόρνταν, ο Πέτζολντ παραδίδει ένα ιδιότυπο παραμύθι, κατασκευάζοντας μια πολύ πιο εγκρατή εκδοχή του μαγικού ρεαλισμού, αισθητή αλλά όχι προφανή, παρά μόνο στο φωτογενές πρωταγωνιστικό ζεύγος και σε όποιον θέλει να τη δει – στους ερωτευμένους, ίσως.

 

Κι αν στις προηγούμενες ταινίες του βρίσκεται στο προσκήνιο πάντα το σενάριο, το οποίο ως σεναριογράφος (εν μέρει) παλαιάς κοπής μεριμνά να έχει τέλος που λύνει τις βασικές εκκρεμότητες, εδώ ο Πετζολντ επανασυστήνεται ως σκηνοθέτης ατμόσφαιρας και τόνου, αφήνοντας περισσότερα μυστικά απ’ όσα συνηθίζει, κάτι που μπορεί να ξενίσει μερίδα του κοινού που θα ήθελε πιο ξεκάθαρες απαντήσεις, αλλά θα γοητεύσει όσους αφεθούν στην αλαφροΐσκιωτη αίσθησή του. Τους ερωτευμένους, ίσως.