Σαράντα πέντε χρόνια μετά το Όσκαρ με τη σημαία της Ακτής Ελεφαντοστού στο ντεμπούτο του για την αντιπολεμική μαύρη κωμωδία Άσπρο μαύρο σε χρώμα, ο Ζαν-Ζακ Ανό όχι μόνο γυρίζει ταινίες αλλά στα ογδόντα του χρόνια έχει τη διάθεση, μαζί με τη δεδομένη τεχνική του γνώση, να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός δραματοποιημένου χρονικού με σασπένς και δράση.

 

Το Η Παναγία των Παρισίων φλέγεται είναι ακριβώς αυτό, η καταγραφή της μεγάλης πυρκαγιάς που ξέσπασε στο πιο δημοφιλές μνημείο του κόσμου, μέσα από τα μάτια των πυροσβεστών που πρόλαβαν την ολοσχερή καταστροφή και των υπαλλήλων που ειδοποίησαν έγκαιρα και κατάφεραν να σώσουν το περιβόητο ακάνθινο στεφάνι, μαζί με άλλα κειμήλια.

 

Κοστολογημένο στα 30 εκατομμύρια ευρώ, μεγάλο ποσόν για ευρωπαϊκή παραγωγή, με τη συνδρομή του μαικήνα Πινό, που μαζί με τον ακόμα πλουσιότερο Αρνό έχουν υποσχεθεί πάνω από 300 εκατομμύρια για την αποκατάσταση του ιστορικού ναού, το έπος καταστροφής του Ανό έχει προσχηματικό στόρι και ουσιαστικά φιλοδοξεί να δείξει τι συμβαίνει στο εσωτερικό αυτού που το συγκεντρωμένο πλήθος και όλες οι τηλεοπτικές κάμερες παρακολουθούσαν με αγωνία ακριβώς τρία χρόνια πριν, στις 15 Απριλίου του 2019.

 

Στην αποτύπωση της πύρινης ανάπτυξης τα καταφέρνει εντυπωσιακά και το μοναδικό δραματικό του ατού είναι η αξεδιάλυτη συγχώνευση των καταγεγραμμένων αρχείων με τα πραγματικά πλάνα, ερασιτεχνικά και τηλεοπτικά, μέσα στα κινηματογραφικά γυρίσματα που έγιναν στον εξωτερικό χώρο της Notre Dame, σε στούντιο και βασικά σε δύο εκκλησίες της Γαλλίας που μοιάζουν στον ρυθμό και την αρχιτεκτονική.

 

Αυτό το World Trade Centre αλά γαλλικά στερείται συναισθηματικού πυρήνα, και, παρότι ο επιδέξιος Ανό ευτυχώς δεν ζηλεύει τις λυρικές καταγγελίες που συνηθίζει ο Όλιβερ Στόουν, δεν ακουμπά στην πασχαλινή πνευματικότητα που επιδιώκει σε αντιστοιχία με την υλική καταστροφή.