Οι youtubers Unboxholics κάνουν τη μετάβαση στο σινεμά με μια chill παράσταση για δύο πρόσωπα, ένα δράμα φρίκης στα δάση μεταξύ πένθιμης πραγματικότητας και απειλητικής φαντασίας. Σε ένα βορειοελλαδίτικο, εκτός πολιτισμού και επικοινωνίας cabin in the woods, χωρίς ωστόσο το γνώριμο meta-χιούμορ και το πολυπρόσωπο, αναλώσιμο καστ που συνοδεύει το είδος, μια αναστατωμένη γυναίκα σπάει την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα ενός μοναχικού άνδρα, χτυπώντας ασθμαίνοντας και κραυγάζοντας από τον φόβο την πόρτα του αργά το βράδυ και ζητώντας επειγόντως να μπει, για να σωθεί. Είναι βιολόγος και είχε κατασκηνώσει μαζί με τρεις φίλους της, οι οποίοι ωστόσο εξαφανίστηκαν μετά την επίθεση κάποιου ανεξακρίβωτης ταυτότητας «πλάσματος», όσο μυστηριωδώς έχουν χαθεί και όλα τα ίχνη τους, όπως διαπιστώνουν μαζί κατά την επίσκεψή τους στο ξέφωτο το επόμενο πρωινό. Σε σταδιακές φάσεις αμοιβαίας εξομολόγησης αποκαλύπτεται πως ο άνδρας έχει χάσει τον γιο του και η γυναίκα έχει παρελθόν κακοποίησης. Και παρά τις επίμονες παραινέσεις του να τον αφήσει στην ησυχία του, εκείνη παραμένει στο σπίτι παρατηρώντας και προκαλώντας, μέχρι τα ανεξήγητα φαινόμενα να ενταθούν και να επέλθει η κάθαρση. Τα ερωτήματα είναι πολλά: εφόσον η αναγκαστική συνύπαρξή τους κάτω από την ίδια στέγη φαντάζει ασύμβατη και μυρίζει μπαρούτι, ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; Γνωρίζονται, και αν ναι, σε ποια διάσταση; Εν τέλει, βλέπουμε ένα όνειρο να εξελίσσεται σε μετέωρα βήματα ή τη Νέμεση που ήρθε να βάλει την τάξη; (φυσικά, οι απαντήσεις σηκώνουν συζήτηση και κάποιες από αυτές συνοψίζονται στους στίχους του έξοχου κομματιού «Close to you» των τίτλων τέλους από την Kid Moxie που συμπλήρωσε τη μουσική με ένα Vangelis επηρεασμένο σκορ). 

 

Χωρίς συγκεκριμένο λόγο, μια και δεν πρόκειται για είδος που χρειάζεται υπερβολικό προϋπολογισμό και ειδικευμένη τεχνολογία, το horror δεν έχει ευδοκιμήσει στην ελληνική γλώσσα – οι λιγοστές απόπειρες είναι αγγλόφωνες και οι υπόλοιπες εμπίπτουν στην κατηγορία του θρίλερ ή του φανταστικού. Ο Σάκης Καρπάς, που πρωταγωνιστεί μαζί με τη Φωτεινή Λεβογιάννη, μαζί με τον Αλέξανδρο Καρπά, γνωστοί και ως Unboxholics, καταφέρνουν να μπολιάσουν τη φιλοσοφία και τον ρυθμό ενός horror videogame με τη λογική μιας κινηματογραφικής ταινίας χαρακτήρων βασανισμένων από τα ανεπούλωτα τραύματά τους, που ψάχνουν τη λύτρωση σε ένα σκηνικό μεταφυσικής αγωνίας. Στη διαδρομή ανατρέπουν μερικά αναμενόμενα κλισέ: δεν καταφεύγουν σε φτηνά και συχνά scares, οι λεπτομέρειες έχουν δραματική σημασία ως την κλιμάκωση του φινάλε και το δάσος δεν αποτελεί την εύκολη λύση που δίνει ο προφανής συμβολισμός του αλλά έναν καλά σχεδιασμένο αντιπερισπασμό για το καταφύγιο των χαμένων ψυχών, δηλαδή την καλύβα των επώδυνων αναμνήσεων.

 

Επιπρόσθετα, αφήνουν τον θεατή να βρει τον δικό του χρόνο μέσα στην ταινία, να εξερευνήσει και να μπει στο κλίμα με understated ηχητικό τοπίο και ενότητα χώρου, κρατώντας σταθερή τη φιλμική αντικειμενικότητα σε αντίθεση με τη διάδραση που συχνά συνυφαίνεται με τα RPG βιντεοπαιχνίδια του αντίστοιχου είδους και τις φωτεινές πηγές που παρακολουθούνται αντί να ακολουθούνται. Χειροποίητο αν και ποτέ ερασιτεχνικό, το βλοσυρό και συμπαγές Μην ανοίγεις την πόρτα ισορροπεί το έλλειμμα θεματικής πρωτοτυπίας (μια οικειότητα με όλο το σκηνικό και τις καταστάσεις που προκύπτουν) με τη δημιουργία μιας σταθερής ατμόσφαιρας εσωτερικού τρόμου, επιδεικνύοντας σκηνοθετική αυτοπεποίθηση και πλήρη έλεγχο σε όλα τα επίπεδα. 

Οι Unboxholics ανοίγουν, αργά και βασανιστικά, το κουτί του dread και η πρώτη τους ταινία είναι λογικό να αποτελεί τη συνισταμένη των επιρροών τους αλλά και τόσο παρήγορο να συνορεύει με ένα λιντσικό σύμπαν ψυχολογικού θρίλερ, αντί να αναπαράγει απότομες τρομάρες και δωρεάν ανατριχίλες.