Η Σούζου έχει χάσει από μικρή τη μητέρα της, όταν εκείνη έσπευσε να σώσει πιτσιρίκι από πνιγμό και τελικά πνίγηκε η ίδια. Χρόνια μετά, και αδυνατώντας να κατανοήσει για ποιον λόγο η μητέρα της ρίσκαρε τη ζωή της για ένα ξένο παιδί, στερώντας τους τη ζωή που θα μπορούσαν να έχουν, η Σούζου έχει εξελιχθεί σε μια μαθήτρια από εκείνες που νιώθεις ότι σου ζητούν συγγνώμη όταν τους απευθύνεις μια ερώτηση και «τολμούν» να σου απαντήσουν. Κι αν στο σχολείο της δεν είναι δημοφιλής, στον ψηφιακό κόσμο της πλατφόρμας του U το άβατάρ της, η Μπελ, είναι η πιο διάσημη ποπ τραγουδίστρια. Όταν ένας τερατόμορφος χρήστης εμφανίζεται και καταδιώκεται από αυτόκλητους υπερασπιστές της ισορροπίας στον κόσμο του U, η Μπελ θα ενδιαφερθεί να γνωρίσει από κοντά αυτό το «Τέρας». 

 

Η τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων του Μαμόρου Χoσόντα, της φήμης του Mirai, επιχειρεί να παντρέψει την Πεντάμορφη και το Τέρας με την ταινία μυστηρίου, την j-pop και το ψυχεδελικό, τρισδιάστατο σκίτσο, συνθέτοντας μια κερματισμένη αφήγηση που λοξοδρομεί σε διάφορες υποπλοκές, σε μια εμφανή προσπάθειά του να αφουγκραστεί την πολυδαίδαλη, ψηφιακή (και μη) πραγματικότητα της σύγχρονης εφηβικής εμπειρίας. Το γνωστό παραμύθι λειτουργεί περισσότερο ως πρόσχημα για να υπάρξει σπονδυλική στήλη στο έργο –τον Μιγιαζάκι ποτέ δεν τον ένοιαξε κάτι τέτοιο, παρά μόνο όταν το έκρινε απολύτως απαραίτητο, θα πούμε εμείς‒ και ουδέποτε ενσωματώνεται επί της ουσίας στη δραματουργία. 

 

Πέρα από την καλαισθησία της δουλειάς, ενδιαφέρον προκαλεί και η στάση του Χοσόντα απέναντι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς να παραγνωρίζει το έδαφος που δίνουν στην ανάπτυξη κακοποιητικής συμπεριφοράς, τα βλέπει και ως εργαλείο τόσο για την πλήρωση της ενδιάθετης ανάγκης μας να μιλήσουμε και να ακουστούμε όσο και του ανθρώπινου χρέους μας να βοηθήσουμε τον (ψηφιακό) διπλανό μας έμπρακτα, στην πραγματική ζωή του. Βλέπεις, η επικοινωνία μπορεί να είναι ψηφιακή, μα τα συναισθήματα που κοινωνούνται και εκτονώνονται είναι αληθινά.