Σε αντίθεση με όσα έχει υποστηρίξει ο διεθνής κινηματογράφος που επισκέφτηκε με τουριστικό φακό τη χώρα μας, την Ελλάδα δεν την ερωτεύτηκαν μόνο για το συρτάκι και τις ταβέρνες της. Η ανατροπή αυτής της θεώρησης φαίνεται πως ήταν βασική προτεραιότητα για τον Μαδριλένο σκηνοθέτη Μιγκέλ Άνχελ Χιμένεθ που βρήκε στη Νίσυρο έναν τρόπο να πάει λίγο πιο πέρα από αυτά τα στερεότυπα.

 

Η ηρωίδα του, μια γυναίκα από το Μπιλμπάο που αφήνει πίσω την ως τότε ζωή της για ολιγοήμερες διακοπές στην Ελλάδα με σκοπό να αντιμετωπίσει ψυχολογικά κάποια νέα που σχετίζονται με την υγεία της, επιζητά αυτή την απόδραση ως ευκαιρία ενδοσκόπησης για τις επιλογές της ζωής της και στην πορεία αυτό που βρίσκει είναι μια δεύτερη ευκαιρία, έστω για περιορισμένο χρόνο.

 

Το ήρεμο νησί τής δίνει τη δυνατότητα να κοιτάξει πίσω από το μπλε, να παρατηρήσει μια εναλλακτική καθημερινότητα και μοιραία να ερωτευτεί έναν ταξιδιώτη της ζωής με δικά του προβλήματα. Η ιστορία τους παρουσιάζεται με έναν αδικαιολόγητα αργόσυρτο και νωχελικό ρυθμό, χωλαίνοντας στην ανάπτυξή της, όμως φτιάχνεται με σωστές βάσεις, αφήνοντας πίσω την αισθητική της καρτ-ποστάλ και την αφήγηση του καλοκαιρινού έρωτα, απόφαση σημαντική για ξένη παραγωγή που βρέθηκε στα μέρη μας.