Λίγο πριν κλείσει τα τριάντα, ο Κώστας, φύλακας σε νοσοκομείο, αναλαμβάνει την κηδεμονία της μικρής ανιψιάς του. Ο κλοιός γύρω του σφίγγει και βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ δύσκολη απόφαση. Η Πέννυ Παναγιωτοπούλου, μια δημιουργός που στο παρελθόν έχει υπηρετήσει το καλό αφηγηματικό σινεμά, ακολουθεί τον χαρακτήρα από κοντά, επιχειρώντας να καταδείξει τις συστημικές ατέλειες που οδηγούν τα υποκείμενα σε οριακό σημείο και σε ηθικά συζητήσιμες (αν όχι πλήρως ανήθικες) πράξεις και συμπεριφορές, συχνά για λόγους επιβίωσης παρά κερδοσκοπίας. 

 

Γατάκια που νιαουρίζουν (συμβολικά) για βοήθεια, κραυγές και οδυρμοί εντός ενός διαλυμένου συστήματος υγείας και επιτήδειοι που θησαυρίζουν λόγω της αποσύνθεσης συνθέτουν μια εικόνα διόλου μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Η κατασκευή είναι προσεγμένη, μα, δυστυχώς, το σενάριο επαναλαμβάνεται και πελαγοδρομεί –όπως ο κεντρικός ήρωας, αν θέλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο– με την πικρή κατάληξη να έρχεται πάνω που η ταινία αρχίζει να αποκτά εξωτερικό δραματικό ενδιαφέρον. 

 

Μέσα στο ζοφερό σκηνικό του φιλμικού σύμπαντος ξεχωρίζουν ανεπιτήδευτες στιγμές ατόφιας τρυφερότητας, στις οποίες η δημιουργός ειδικεύεται, όπως η ζωγραφιά μιας ανήλικης κόρης προς μια απρόθυμη μητέρα και η κατανόηση της κινηματογραφικής σημασίας της «φάτσας» – υπάρχει σχετική μέριμνα στη διανομή, ακόμα και για ηθοποιούς που έχουν λίγα δευτερόλεπτα εμφάνισης στο πανί.