Κάποτε επιφανές μέλος της μεγάλης των προβοκατόρων σχολής, ο Μπερτράν Μπονελό με τα χρόνια «ηρέμησε», ίσως επειδή ωρίμασε, ίσως και επειδή οι «ταινίες-σοκ» του έπαψαν να είναι τέτοιες και να έχουν τον ανάλογο αντίκτυπο στα φεστιβάλ, οπότε κι εκείνος άλλαξε ρότα.

 

Το Zombi Child είναι από τις καλές περιπτώσεις της φιλμογραφίας του. Στην Αϊτή του 1962 ένας άντρας επιστρέφει από τους νεκρούς και τοποθετείται σε φυτεία. Στη σύγχρονη εποχή μια έφηβη αϊτινής καταγωγής γίνεται φίλη με τη Μελίσα, μια λευκή κοπέλα, με την οποία φαίνονται να μοιράζονται αρκετά κοινά.

 

Ο Μπονελό τεμαχίζει τη δράση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, παίρνει τον χρόνο του, ιχνηλατεί τη διαδρομή των αποικιοκρατικών αντιλήψεων και τα απομεινάρια τους σήμερα, επιχειρεί να τα συνδέσει –χαρακτηριστική η σκηνή με το «Mwaka Moon», όπου η ηρωίδα λινκνίζεται στους ρυθμούς της σύγχρονης ραπ σύνθεσης με τρόπο που παραπέμπει σε τελετουργικό περασμένου αιώνα‒, προσπαθεί να μας υποβάλει με ήχους που παραπέμπουν στους synth εφιάλτες του πρόσφατα εκλιπόντα Άντζελο Μπανταλαμέντι, αναφέρεται στο «I walked with a zombie» και καταλήγει σε μια αναμφίβολα έντονη horror-ίζουσα κορύφωση. Αν και ο σύνδεσμος μεταξύ της εμπειρίας του χτες και του σήμερα φαντάζει πιο χαλαρός απ’ όσο φαίνεται να επιθυμούσε ο σκηνοθέτης του, και δεν αφήνει πάντα την αίσθηση μιας απόλυτα συγκροτημένης (νοηματικά) δημιουργίας, το Zombi Child δεν παύει να είναι ενδιαφέρον.