Διασκευάζοντας τις Ζωές των Διδύμων της Τζόις Κάρολ Όουτς, ο Φρανσουά Οζόν φαίνεται να κάνει σοβαρή πλάκα με το ψυχαναλυτικό υλικό του, την προβληματική, σαδομαζοχιστική σχέση μιας νέα και όμορφης γυναίκας με έναν ντροπαλό ψυχοθεραπευτή και τον ίδιας ειδικότητας, αλλά πολύ βίαιο και περπατημένο δίδυμο αδελφό του, ανάγοντας το στόρι σε ήπιο πορνό-θρίλερ, με συνεχείς ανατροπές και ατελείωτα οπτικά τεχνάσματα, όπως το αρχικό αιδοίο που ταυτίζεται με γυναικείο μάτι που κλαίει.

 

Κάτι ανάμεσα σε Σαμπρόλ και Κρόνεμπεργκ από έναν σκηνοθέτη που δεν σταματά να παραθέτει με αναντίρρητη δεξιοτεχνία αλλά και αυξανόμενη έλλειψη προσωπικής ταυτότητας την ιστορία του καλλιτεχνικού σινεμά, ο Διπλός Εραστής αναλώνεται σε ένα όργιο αυτοαναφορικότητας που μπλοκάρει ακόμη και όσους θέλουν να χαρούν το σασπένς αυτού του δολοφονικού τριγώνου που κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασίωση.