Από τη στιγμή που η Pixar συγχωνεύτηκε με την Disney, είδαμε τις ευεργετικές επιπτώσεις που είχε η επίδραση του ιδιοφυούς στούντιο του Τζον Λάσετερ στη φθίνουσα αυτοκρατορία, με έναν ευπρόσδεκτο εκμοντερνισμό και έναν φρέσκο αέρα στον σχεδιασμό και τη θεματολογία.

 

Με τον Καλό Δεινόσαυρο ήρθε η ώρα της ισορροπίας και της αλληλεπίδρασης: η ταινία που υπογράφει ο Πίτερ Σον, από τους βασικούς συνεργάτες στα διάφορα τμήματα της Pixar, που εδώ κάνει το ουσιαστικό ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία, οφείλει πολλά στο DNA της Disney, από τον Βασιλιά των Λιονταριών και το Βιβλίο της Ζούγκλας μέχρι τις οικογενειακές αξίες που διατρέχουν όλο το opus της μητέρας-εταιρείας, και πακετάρεται ως η πιο υγιής και στρογγυλεμένη απ' όλες τις απόπειρες της Pixar μέχρι στιγμής.

 

Η ιστορία του νεαρού δεινόσαυρου Άρλο, που χάνει τον πατέρα του, ξεστρατίζει από την αγροτική οικογένειά του και ψάχνει τον δρόμο της επιστροφής, παρέα με ένα πρωτόγονο πιτσιρίκι, τον Σπόρο, που μοιάζει με αγρίμι και συμπεριφέρεται ως σκύλος-φύλακας στον Άρλο, ξεδιπλώνεται ως road movie με εκπληκτικές φωτορεαλιστικές εικόνες φύσης, ειδικά στην κρυστάλλινη αποτύπωση του υγρού στοιχείου, κάτι που επιτρέπει έναν πιο παιχνιδιάρικο σχεδιασμό των ζώων που συναντούν οι πρωταγωνιστές στην περιπετειώδη πορεία τους.

 

Τα μηνύματα είναι σαφή και πιο αποτελεσματικά όταν αφηγούνται με εικόνες (η μεγάλη δύναμη της Pixar βρίσκεται πάντα στα λίγα λόγια και στα δυνατά visuals, όπως θυμόμαστε ανεξίτηλα από το ουράνιο μοντάζ στο Up) και ο Καλός Δεινόσαυρος, με την καθαρή του ανάπτυξη και την ανθολογία της προϊστορικής πανίδας, προορίζεται ανεπιφύλακτα για όλη την οικογένεια, και ειδικά για τα παιδιά.