Χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές, ο σκηνοθέτης Γκιγιόμ Νικλού διασκεύασε και σκηνοθέτησε μια ταινία ψυχολογικού μυστηρίου που βασίζεται στο μπεστ σέλερ του Ζαν Κριστόφ Γκρανζέ, βηματοδότη της ξαφνικής τρέλας των Γάλλων να καταπιάνονται με το εξαιρετικά ολισθηρό είδος του paranormal με normal αφήγηση. Ο Γκρανζέ έχει γράψει τα Πορφυρά Ποτάμια και τηνΑυτοκρατορία των Λύκων, μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, που, όπως λέει ο ίδιος, δεν έμεινε ικανοποιημένος από την κινηματογραφική μετασκευή τους. Αντιθέτως, προσωπικά, δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος από αυτήν εδώ τη μεταφορά και να με συγχωρεί ο κύριος Γκρανζέ.

Ο Νικλού ακολουθεί τη διαδρομή μιας γυναίκας που δεν ξέρει τι της συμβαίνει και φρικάρει όταν αντιλαμβάνεται πως η κακή της διάθεση μετατρέπεται σε κακό προαίσθημα για τον γιο της και στη συνέχεια σε σιγουριά για το κακό που προαισθάνθηκε, καθώς το παιδί πέφτει θύμα απαγωγής. Πρόσωπο με λιγοστές πληροφορίες για το τι πραγματικά συμβαίνει -όπως και ο θεατής- βαδίζει στο άγνωστο και ανακαλύπτει με το σταγονόμετρο τη συνωμοσία που έχει στηθεί γύρω από το χαρισματικό της παιδί, ένα εκλεκτό τέκνο που ενσαρκώνει μια σαμάνικη θεραπευτική δύναμη και μεταφέρεται στα πέρατα της Μογγολίας, σε μια τελετή που έχει σχέση με ένα παλιότερο και ξεχασμένο ατύχημα με πολλά θύματα.

Η ομοιότητα του Πέτρινου Κύκλου με τον Πολάνσκι και ειδικότερα με το Μωρό της Ρόζμαρι και την Ένατη Πύλη (παραγνωρισμένο αριστούργημα του σκηνοθέτη) είναι σοκαριστική στην αρχή και καταντά γελοία με τα παιδαριώδη εφέ και τις κακές ερμηνείες. Η Μπελούτσι, με μια κοντομαλλούσα περούκα που της δημιουργεί εμφανές καρούμπαλο στο προφίλ, αφού αναγκάζεται να χωρέσει την πλούσια κόμη της σε ένα περιορισμένο ποστίς, προσπαθεί να μεταδώσει την αμηχανία της ανήξερης και τον πόνο μιας μάνας που κινδυνεύει να χάσει το παιδί της. Ως ένα βαθμό, πες, τα καταφέρνει. Οι υπόλοιποι, βγαλμένοι κατευθείαν από την εργογραφία του φανταστικού του Πολάνσκι, είναι απλά αμήχανοι, με κορυφαία τραγωδό του χορού την Κατρίν Ντενέβ, με μια λευκή μάσκα τρόμου, μακιγιάζ που παραπέμπει στην Μπέιμπι Τζέιν, με μπότοξ - παρωδία γκινιόλ και ψυχρότητα που παγώνει από το ανέκφραστο πρόσωπο.

Προφανώς, η σκηνοθετική γραμμή είναι να παίξουν όλοι σαν να έχουν δει τον μπαμπούλα με τα μάτια τους, αλλά η παράνοια, όπως και ο τρόμος, λειτουργεί μόνο όταν το πάθος και η παγωμάρα μοιράζονται ισόποσα και δραματικά - εκτός αν έχουμε να κάνουμε με ένα υπερ-στιλιζαρισμένο φιλμ. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει εδώ. Οι αποκαλύψεις είναι ασήμαντες, δεν αναστατώνουν, δεν προκαλούν δυσφορία ή ταύτιση. Όλοι λίγοι.