Μετά τη Βασίλισσα, άλλο ένα υπέροχο σενάριο αντιπαράθεσης και υποδειγματικής δραματουργίας από τον Πίτερ Μόργκαν, ο οποίος φέτος ξεπετάχτηκε με ειδίκευση στις μοναρχίες. Επέλεξε να ρίξει φως στην περιπτωσάρα Ίντι Αμίν μέσω της ιδιότυπης σχέσης του με έναν νεαρό οπορτουνιστή γιατρό από τη Σκοτία, ο οποίος πήγε στην Ουγκάντα για να ξεφύγει από τον τέλειο πατέρα του αλλά και να μαζέψει εμπειρίες - τυπικό δείγμα των αρχών των 70s. Φυσικά, ο παθολόγος αυτός δεν υπάρχει. Είναι μυθιστορηματικό τέχνασμα του Τζάιλς Φόντιν, ο οποίος είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Ουγκάντα και θέλησε να μεταφέρει βιώματα και φήμες για τον χαρισματικό και αιμοσταγή δικτάτορα, έναν οραματιστή που ανέτρεψε τον κομμουνιστή ηγέτη, βοηθήθηκε αρχικά από τους φίλους Άγγλους αλλά έγινε περίγελως στα διεθνή μίντια μέσα σε λίγα χρόνια και, παρά το γεγονός ότι σφαγίασε 300 χιλιάδες αντιφρονούντες, διέφυγε στη Λιβύη και πέθανε πρόσφατα στη Σαουδική Αραβία. Το ενδαιφέρον δόλωμα στην ιστορία είναι ότι, όπως και ο γιατρός Νίκολας Γκάριγκαν, έτσι και ο Αμίν διαθέτουν δυνατή αίσθηση εθνικής ταυτότητας και μοιράζονται μια απέχθεια προς την υπεροπτική Αγγλία. Ο αφρικανός ηγέτης μεγάλωσε στη φτώχεια και υπηρέτησε στον βρετανικό στρατό, αρνήθηκε εντούτοις να υποταχτεί στις βουλές του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών και αυτονομήθηκε. Διακρίνει στο πρόσωπο και τις πράξεις του Γκάριγκαν την ίδια αποφασιστικότητα και τη διάθεση για κάτι καινούργιο· είδε έναν ανένταχτο και αθώο άνδρα, τον ψυχολόγησε και τον κέρδισε με τη γοητεία του. Τον τοποθέτησε εκ δεξιών του και κολάκεψε τη ματαιοδοξία και την ανωριμότητά του. Ουσιαστικά, στην ανέλιξη του Γκάριγκαν στα σωθικά ενός συστήματος που αγνοεί διακρίνουμε προβεβλημένη την ανάπτυξη του χαρακτήρα του Ίντι Αμίν. Παράλληλα ο πραγματικός μονάρχης, όπως τον αποτυπώνει ο Φόρεστ Γουίτακερ, σκλαβώνεται στα οράματα, τις αυταπάτες και την αυξανόμενη παράνοιά του. Γίνεται έρμαιο της καταγωγής και της μοίρας του: ένας ταλαντούχος ηθοποιός στο ρόλο του αρχηγού, σαν έναν παραπλανημένο Μοχάμεντ Άλι που παλεύει με φαντάσματα και ξεγλιστράει με επιδέξια χορευτικά. Η αντιπαράθεση συνεχίζεται συναρπαστικά σε ερμηνευτικό επίπεδο. Ο ρευστός Tζέιμς Μάκαβόι (ο φαύνος στη Νάρνια) παίζει κανονικά κι ανθρώπινα, σαν απρόθυμος πρωταγωνιστής σε μια περιπέτεια που ξέφυγε από τις δυνάμεις και τα πιο άγρια όνειρά του, θύμα των κακών του υπολογισμών και ένοχος άγνοιας των πολιτικών συνθηκών, σε μια εποχή που η καυτή διεθνής πολιτική κοντράριζε τα χίπικα κεκτημένα της περασμένης δεκαετίας. Από την άλλη, ο Γουίτακερ μεταμορφώνεται σε βέρο Αφρικανό, ένα τέρας του βρετανικού Φράνκενστάιν, ένα λιοντάρι με την καρδιά καμποτίνου και το στρίψιμο της βίδας εμφανές στην κυκλοθυμία, τις υποψίες, τις συνεχείς δοσοληψίες και τις παρανοϊκές του συμμαχίες (είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι τον τρόμο που μου είχε προκαλέσει η δράση και η στάση του). Κρατώντας την ευρωπαϊκή αβρότητα για να ρίχνει καπνό στα μάτια των ξένων, ο Αμίν του Γουίτακερ, θεόρατος και σαρωτικός, χρησιμοποιεί τον μινιόν γιατρό του σαν πηγή γέλιου και ποικιλίας αλλά και σαν λευκή μαϊμού για τα θελήματα. Συγκρινόμενος μαζί του γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακός, αλλά αυτό δεν μειώνει μια τέλεια ερμηνεία, που φαίνεται ακόμη περισσότερο στις μικρές λεπτομέρειες - όπως όταν, παρακολουθώντας το βασανιστήριο του Γκάριγκαν, δεν επαληθεύεται ο οιωνός που προέβλεψε, φαίνεται ότι τρέπεται σε φυγή πανικοβλημένος, αλλά αμέσως αντικρίζει κάμερες και κόσμο και βάζει αυτόματα τη μάσκα του αγαπημένου των μίντια και βγάζει έναν μικρό λόγο, με απόλυτη αυθράδεια και αυτοκυριαρχία συναισθημάτων. Στα μείον της ταινίας η υπερβολή στην πλοκή. Στην προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί ως ιστορικός καταλύτης, ο φανταστικός γιατρός αποκτά δραματουργικό αντικλείδι και μπαινοβγαίνει ως πασπαρτού στην υπόθεση, με ελαφρώς φανταστικά αποτελέσματα.