Η τρίτη γυναίκα του, Μίριαμ, με την οποία έχει χωρίσει, αποτελεί την απόλυτη ψύχωση για εκείνον. Όταν θα βρεθεί κατηγορούμενος για τη δολοφονία του Μπούγκι, άσπονδου φίλου της νεανικής του ζωής, και μπροστά στον κίνδυνο το Αλτσχάιμερ να βυθίσει στο σκοτάδι όλες του τις αναμνήσεις, αποφασίζει να διηγηθεί τη δική του εκδοχή, ξεκαθαρίζοντας τους λογαριασμούς του με το παρελθόν και συμπληρώνοντας καρέ-καρέ τα κομμάτια του παζλ της ζωής του.

H αποστολή του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λιούις να μεταφέρει 40 χρόνια από την πολυτάραχη ζωή του ήρωα δεν είναι εύκολη, με αποτέλεσμα η ταινία να περνάει άτσαλα από το ένα επεισόδιο στο άλλο, με το άγχος να διαβιβάσει πιστά τις αντικρουόμενες πράξεις του Πανόφσκι. Ευτυχώς, το πνεύμα του Καναδού συγγραφέα Μορντεκάι Ρίχλερ (αυτό είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του δημιουργού του Αpprenticeship of Daddy Cravich, που επίσης έγινε ωραία ταινία από τον Τεντ Κότσεφ το 1974) παραμένει άθικτο, κρουστό και έντονα αυτοσαρκαστικό, ευδιάκριτα εβραϊκό στη φιλοσοφία του, με τέλειο εκφραστή τον Πολ Τζιαμάτι σε μια πλούσια, απολαυστική ερμηνεία, ντροπιαστικά κωμική, που φτάνει να ραγίσει καρδιές στο τέλος κι η οποία, παραδόξως, παραβλέφθηκε από τα φετινά Όσκαρ.