Η εντυπωσιακή σκηνογραφία, σχεδιασμένη για να εξυπηρετήσει εφέ και δράση, όχι μόνο δεν κρύβει αλλά υπερτονίζει την απαρασάλευτη επιθυμία του σκηνοθέτη Λεν Γουάιζμαν να σκλαβώσει τους χαρακτήρες σε μια περιπέτεια με συνεχείς εκρήξεις και κυνηγητά, θόρυβο και μπερδέματα, βασισμένος στα ψυχολογικά παιχνίδια του Φίλιπ Ντικ. Στο remake της φουτουριστικής ταινίας του Βερχόφεν απο το 1990, ο Άρης δεν υπάρχει και στην πολεμοκρατούμενη Γη κυριαρχούν δυο πόλοι, η Βρετανία και η Αυστραλία. Ο Κουέιντ παλεύει με τη μνήμη και την πραγματικότητα, προσπαθώντας να καταλάβει ποιός στ' αλήθεια είναι. Πολύ γρήγορα, η σέξι σύζυγος του (Μπέκινσεϊλ) το γυρίζει στην αγγλική προφορά και τον πλακώνει στο ξύλο όπου τον βρει, αλλά ο Κόλιν Φάρελ δεν δείχνει να κάμπτεται, παρά τις αμφιβολίες και τα συνεχή διλήμματα του. Η σιγουριά αφαιρεί σημαντικ απο την προσδοκώμενη αγωνία, γι' αυτό και η νέα Ολική Επαναφορά, εκτός απο το γεγονός πως δεν διαθέτει αξιομνημόνευτο διάλογο και πρωτοτυπία (μοιάζει με διασταύρωση Blade Runner και Matrix, με μακρινό συγγενή το Inception), δεν απειλεί πραγματικά τον πυρήνα της, απλώς τον κουράζει