Κλασική αμερικανική πολιτική καταγγελία μασκαρεμένη ως δράμα σχέσεων, όπου το βασικό θέμα, δηλαδή πώς δεν βρέθηκαν ποτέ στο Ιράκ τα όπλα που φοβόταν και υποσχόταν ο Μπους, δεν είναι πια είδηση, αλλά επιβεβαιωμένο γεγονός. Άρα, πού βασίζεται το φιλμ Παιχνίδια Συνωμοσίας; Στο «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν» αφενός και στο ότι το κράτος και τα ΜΜΕ μπορούν κι εκείνα να γίνουν πιο καταστροφικά όπλα για ένα ζευγάρι όπως ο Γουίλσον και η Πλέιμ - υπαρκτά πρόσωπα, που υπέφεραν από την αποστολή της συζύγου, που κρατήθηκε τελείως μυστική από τον σύζυγο. Για τους εσωτερικά πληροφορημένους, ο Νταγκ Λάιμαν είναι ο σκηνοθέτης που γύρισε τον Κύριο και την Κυρία Σμιθ, μια μαύρη κωμωδία με το ίδιο ακριβώς θέμα ξεφοδραρισμένο: ένα παντρεμένο ζευγάρι πρακτόρων που παίζει ένα παιχνίδι συνωμοσίας, ξεκινώντας από ένα γοητευτικό cat and mouse για να φτάσει σε ένα οικογενειακό ξεκλήρισμα/ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εκεί τουλάχιστον, το κυνήγι της αλήθειας είχε και πλάκα και φωτογένεια. Πειράζει που διασκέδασα περισσότερο στην κωμωδία, κι ας μην ήταν και τόσο εκπαιδευτική, κι ας μην είχε αντι-Μπους ατζέντα, κι ας μην είχε, κατά συνέπεια, συμμετοχή στο Επίσημο Διαγωνιστικό των Καννών;