Η Ρόμπιν Ράιτ στον ρόλο της... Ρόμπιν Ράιτ δέχεται μια περίεργη προσφορά από ένα στούντιο, να πουλήσει την κινηματογραφική της ιδιότητα: θα τη σκανάρουν και θα την αποτυπώσουν ψηφιακά, έτσι ώστε οι ρέπλικές της να πρωταγωνιστούν σε όλων των ειδών τις χολιγουντιανές παραγωγές. Το αντάλλαγμα είναι ένα αστρονομικό χρηματικό ποσό και η συμφωνία ότι θα μείνει για πάντα νέα. Το συμβόλαιο έχει ισχύ 20 χρόνια.
Πάντα πειραματικός και ενδιαφέρων, ο Ισραηλινός Άρι Φόλμαν του Βαλς με τον Μπασίρ τολμά να μεταφέρει ελεύθερα το μυθιστόρημα The Futurological Congress του Στάνισλας Λεμ (Σολάρις) και αναμειγνύει πραγματικούς ανθρώπους με κινούμενα σχέδια. Και όταν λέμε πραγματικούς, το εννοούμε: η Ρόμπιν Ράιτ υποδύεται τη Ρόμπιν Ράιτ, μια ηθοποιό της οποίας η καριέρα έχει πάρει αμετάκλητα την κατρακύλα από εντελώς λάθος επιλογές και λόγω του άστατου χαρακτήρα της. Ζει απομονωμένη με την κόρη και τον ασθενή γιο της, ώσπου της γίνεται μια πρόταση-δίκοπο μαχαίρι, δηλαδή να πουλήσει την εικόνα της στο στούντιο Μίραμαουντ με αντάλλαγμα ένα γενναίο εφάπαξ και με τον όρο να μην ξαναδουλέψει ποτέ! Ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα, και ειδικά η επιτυχημένη ηρωίδα δράσης την οποία έχει ενσαρκώσει στο παρελθόν, θα είναι στην αποκλειστική διάθεση του στούντιο για εκμετάλλευση και κινηματογραφική τροποποίηση, χωρίς τη δική της παρουσία.
Το πρώτο κομμάτι της ταινίας είναι σαν μια μεγάλη εισαγωγή στο συνέδριο που θα ακολουθήσει στο ξενοδοχείο που ελέγχει το στούντιο με το όνομα που μας θυμίζει τα δύο γνωστά, του Χόλιγουντ, με διευθυντή τον Ντάνι Χιούστον, αθυρόστομο και μπαγαπόντη, με τη φωνή και το ύφος του πατέρα του, Τζον Χιούστον. Διακρίνεται από την πλοκή του Λεμ, καθώς ερευνά τη ευάλωτη ψυχή και την απρόβλεπτη φύση μιας ηθοποιού. Θα ξεπουληθεί για χάρη του παιδιού, αλλά δεν θα παραδοθεί τόσο εύκολα: η διεργασία, σαν περίοδος σύντομου πένθους, όχι για μια καριέρα που δεν υπάρχει πλέον αλλά για την αποκόλληση από τον εγγενή της ναρκισσισμό (υπέροχη η παρατεταμένη στιγμή που κοιτάζει τον εαυτό της στην αφίσα του Princess Bride και αναπολεί τις χαμένες ευκαιρίες που ακολούθησαν αλλά και τον θαυμασμό που εισέπραξε).
Μετά, έρχεται η ψυχεδέλεια. Με ένα σφηνάκι όλοι ζουν μια ζωή που θα ήθελαν να έχουν, δραπετεύουν σε μια ζωγραφιστή, πολύχρωμη ουτοπία άπειρων δυνατοτήτων και συνδυασμών, συμμετέχουν στο χημικό πάρτι που σβήνει τον εφιάλτη του ρεαλισμού. Εκεί γίνονται πράγματα και θάματα, έρωτες και φόνοι, σαν μια ταινία που διασχίζει πάμπολλα είδη, χωρίς όρια και προδιαγεγραμμένο σενάριο. Ο Λεμ (από το έργο του οποίου ο ίδιος ο Φόλμαν έχει πει πως προτιμά το Σολάρις) έγραψε το βιβλίο του το 1971, την εποχή που ακόμη άκμαζε το ψυχοτροπικό χάσιμο της συνειδητότητας, και ο Φόλμαν αναπαριστά τον παράλληλο κόσμο όπως ακριβώς είναι το Yellow Submarine – η σουρεάλ τεχνοτροπία είναι παραπάνω από απλός δανεισμός.
Και τέλος, όλα μπλέκουν όταν έρχεται η ώρα της απόφασης. Όσο ξαφνικό και ιντριγκαδόρικο είναι το φιλμ, άλλο τόσο αφήνει πολλές ιδέες να πλανώνται σε ένα κοντράστ ζωηράδας και ζόφου. Η ταύτιση της ναρκωμένης ευδαιμονίας με μια ηθοποιό που κινείται ανάμεσα στην ανάγκη της να εκφραστεί και το επίπλαστο στάτους του σταρ είναι εξαιρετικά εύστοχη και εφευρετική. Οι πολλές ιστορίες, ωστόσο, δεν δένουν εντελώς. Ανεξάρτητα από αυτό, το Πέρα από το Όνειρο είναι από τις λίγες ταινίες της πρόσφατης παραγωγής που ανθίστανται στην ομοιογένεια με αυθεντικό, καλλιτεχνικό κριτήριο και μια παλιά, καλή αίσθηση του ρίσκου.