Ως ένα σημείο, η εικόνα του Τζόνι Ντεπ, ως καθηγητή πανεπιστημίου, που έχει διαγνωστεί με ανίατη ασθένεια και αποφασίζει, στην αντίστροφη μέτρηση της ζωής του, να χαρεί όλες τις καταχρήσεις (ως και σεξ με μαθητή του!) και κυρίως να απολαύσει το ακαταλόγιστο της ειλικρίνειας που πονάει απέναντι σε οποιονδήποτε τον έχει πειράξει, ακόμα και στους πιο δικούς του ανθρώπους, φαίνεται ενδιαφέρουσα και είναι ταιριαστή.

 

Γρήγορα, ωστόσο, η ιδέα εξατμίζεται σε μια διαδρομή που δεν οδηγεί πουθενά, όπως ακριβώς θέλει να δηλώσει συμβολικά το τελευταίο πλάνο σε αυτή την βαθύτατα ηθικοπλαστική σύγχρονη παραβολή.