Βραδυφλεγές και απαιτητικό ως προς την παρακολούθηση των λεπτομερειών του, το δεύτερο φιλμ του Γερμανού Γιαν Ζαμπάιλ έχει ως πρωταγωνιστή έναν χαρακτήρα που δεν εμφανίζεται καθόλου στην ταινία – τον βιολογικό πατέρα του μικρού Τρίσταν.

 

Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τι είναι αυτό που τον δένει με τον μικρό, παρατηρούμε την αδυναμία του τελευταίου να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες της ζωής του, αφού η μητέρα του έχει πια νέο σύντροφο που μοιάζει με ιδανικό πατέρα, αλλά, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να κερδίσει την εκτίμηση του παιδιού.

 

Με φόντο δύσβατες και χιονισμένες ορεινές περιοχές που αντικατοπτρίζουν αυτό το δύσκολο γαϊτανάκι σχέσεων και ένα λοξό κοίταγμα προς την Ανωτέρα Βία του Ρούμπεν Εστλούντ, το φιλμ στοχάζεται πάνω στην έννοια της γονεϊκότητας και τις θυσίες που αυτή απαιτεί, χωρίς να αποφεύγει τις επαναλήψεις από ένα σημείο κι έπειτα.