Ο Μπόμπι βρίσκει ξανά τον ενθουσιασμό και τη διάθεσή του για ζωή χτίζοντας σπίτια, σε συνεργασία με τον κουνιάδο του (Κέβιν Κόστνερ), δουλειά στην οποία μπορεί μεν να μην κάνει χρήση όλων των προσόντων του, αλλά συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή από το να κυνηγάς συνεχώς μεγάλες και προσοδοφόρες συμφωνίες.

Μέσα από την αστραφτερή εικονογράφηση της επιχειρηματικής Αμερικής και της οικογενειακής τελειότητα που εξασφάλιζε μέχρι πρότινος, ξεπετιέται ένα νέο κραχ, που σκηνοθετικά αποδίδεται με οικουμενική διάθεση, καθώς οι Αμερικανοί το βίωσαν πριν από μας, και ο Τζον Γουέλς (που προέρχεται από την καλή τηλεόραση) έδρασε αντανακλαστικά με τούτη εδώ την ταινία, μια καταδίκη του υλισμού και της καταναλωτικής αυταπάτης. Όχι, η ταινία δεν είναι τόσο κομμουνιστική όσο ακούγεται. Οι κινηματογραφικοί της όροι είναι ανθρωποκεντρικοί και η λύση που προτείνεται είναι η ταπεινότητα και η μεταμέλεια, η επιστροφή στη χειρωνακτική σιγουριά έναντι της καταστροφικής, άυλης οικονομίας.

Το Company Men λειτουργεί πειστικά επειδή ποτίζεται με την πίκρα που αφήνει η λανθασμένη προτεραιότητα σε αρσενικά που ξοδεύουν άσκοπα κι επικίνδυνα την αδρεναλίνη τους. Ο Μπεν Άφλεκ ταιριάζει στο ρόλο και ο Κέβιν Κόστνερ, έστω και καθυστερημένα, παίζει δεύτερο χαρακτήρα με ουσία, ενώ επί χρόνια επέμενε σε ήρωες χωρίς αντίκρισμα. Η ταινία αυτή θα ήταν απλώς ένα ωραίο σχήμα, αν στην καρδιά της δεν βρισκόταν ο Τόμι Λι Τζόουνς, η επιτομή του θλιμμένου ανθρώπου που αναλαμβάνει τις ευθύνες του κι αντί να φλυαρεί περιττά, συμπονά εύγλωττα.