Ο ντοκιμαντερίστας Φλόριαν Όπιτς δίνει παραδείγματα της ιδιωτικοποίησης αντί να αναλύσει λογιστικά και στατιστικά το μέγεθός της και να μας μπερδέψει. Παίρνει 4 περιπτώσεις που συγκινούν ακόμη και τους φανατικούς αντισοσιαλιστές. Μια μάνα στις Φιλιππίνες αδυνατεί να περιθάλψει το παιδί της που πάσχει από τα νεφρά του. Στη Μεγάλη Βρετανία, αρκετά χρόνια μετά τις απανωτές ήττες του συνδικαλισμού από την κυβέρνηση Θάτσερ, ένας οδηγός τρένου εξηγεί τι έχει συμβεί από τη στιγμή που οι δημόσιες μεταφορές πέρασαν διαδοχικά σε ιδιωτικά χέρια, και τουλάχιστον τρία θανατηφόρα ατυχήματα αποδίδονται στις ελλιπείς επενδύσεις στον τομέα αυτόν. Στη Βολιβία, οι πολίτες δεν δύνανται πλέον να εκμεταλλευτούν το νερό, έστω κι αν είναι βρόχινο. Στη Νότιο Αφρική, από τη στιγμή που το ηλεκτρικό ρεύμα έπαψε να είναι δημόσιο, η επιχείρηση που το διαχειρίζεται μπορεί να το κόψει σε όποιον δεν το πληρώνει.

Η παρέμβαση του νομπελίστα οικονομολόγου Τζόζεφ Στίγκλιτς είναι προφανής, και τοποθετημένη προφανώς για λόγους πρεστίζ, ενώ το κέντρο της προσοχής της ταινίας, χωρίς πολλές εξηγήσεις, είναι οι απλοί άνθρωποι, οι αποδέκτες του σκληρού προσώπου της παγκοσμιοποίησης, όπως την ευαγγελίζονται και την ενορχηστρώνουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.

Ιδιαιτέρως αστείο είναι το βιντεάκι της Παγκόσμιας Τράπεζας που αναλύει με καρτούν τις προθέσεις και τις πράξεις της. Για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, η εκτενής και μη αναστρέψιμη κατάλυση του δημόσιου τομέα είναι το τίμημα της αντικατάστασης των άθλιων ή ανύπαρκτων υπηρεσιών με το χάσμα ανάμεσα στην επιτέλους καλή λειτουργία των μηχανισμών για τις βασικές ανάγκες, με την άδεια τσέπη της πλειοψηφίας για να μπορέσει να τις απολαύσει. Είναι η τροποποίηση των αυτονόητων, της μεταφοράς, της υγειονομικής περίθαλψης, του ηλεκτρικού ρεύματος και του πόσιμου νερού, σε πολυτελή αγαθά, ενώ δεν πρόκειται με τους νόμους της φύσης για προνόμια των ολίγων.

Να σας πω ένα δικό μου πρόσφατο και ελάχιστα σημαντικό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Τηλεφωνώντας στις πληροφορίες του ΟΤΕ, παρατήρησα για πολλοστή φορά πως μετά το τέλος της συνδιάλεξης και το ευχαριστώ πολύ που μας καλέσατε και μας προτιμήσατε, δεν έκλεισαν το τηλέφωνο, όπως δεν το κλείνουν ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις πλέον. Αν κάνεις το λάθος και δεν κλείσεις το (ακουστικό) κουμπί, θα χρεώνεσαι στον αιώνα τον άπαντα με το γενναίο ποσό που σου αναλογεί το λεπτό της ώρας. Όταν ρώτησα την εκτελούσα τη σχετική εντολή τηλεφωνήτρια γιατί δεν το κλείνει, ντράπηκε να μου απαντήσει. Οι τύψεις μιας εργαζόμενης που δεν έχει ακόμη απορροφήσει την ιδιωτικοποίηση, αν και μάλλον χαίρεται που δεν είναι πλέον δημόσια υπάλληλος. Κι αν συζητήσουμε το φαινόμενο, μεταξύ του τυριού και του αχλαδιού, η επωδός είναι: Ε, τι να κάνουμε, κοινοτικές οδηγίες είναι αυτές, μπορείς να πας κόντρα;