Μια κοπέλα που ζει σχεδόν σαν φυλακισμένη στο σπίτι της, μαζί με την τυραννική και αθυρόστομη μάνα της, ανακαλύπτει το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας. Μια καταθλιπτική ιατροδικαστής πιστεύει πως το πτώμα ανήκει στην εξαφανισμένη αδελφή της επειδή βρίσκει ένα εκ γενετής σημάδι στο χέρι της, αλλά η μητέρα της, η οποία δεν έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να τη βρει, δεν συμφωνεί καθόλου με το εύρημα. Μια σύζυγος που ζει στην ψευδαίσθηση της θρησκευτικής της πίστης και στο περιθώριο του γάμου της ανησυχεί πως ο άντρας της δολοφονεί νεαρές γυναίκες και κρύβει τα ίχνη στις αποθήκες τους. Η μητέρα της νεκρής ξετυλίγει το κουβάρι του τέλους της κόρης της με τη βοήθεια μιας φίλης της, ενώ βλέπουμε και την τελευταία μέρα του δολοφονημένου κοριτσιού. Η σκηνοθέτις Κάρεν Μόνκριφ δημιουργεί μια μασκαρεμένη καταγγελία για τη βία που υφίστανται γυναίκες, χωρίς να μπορεί (πώς είναι δυνατόν άλλωστε) να δώσει μια λογική και πιθανή εξήγηση για τη γενεσιουργό αιτία της. Τα βάζει όλα μέσα - την κοινωνία, τη θρησκεία, το πεπρωμένο, τον ψυχολογικό χειρισμό, τα φετίχ, την απελπισία, τη γυναικεία κατανόηση και εγκαρτέρηση. Η επιθετικότητα, η θλίψη και η ανημπόρια των γυναικών αντανακλά τη χειραγώγησή τους από το σύστημα και την ανεξέλεγκτα «λιωτική» συμπεριφορά που δέχονται - από τους άντρες, τα σκιώδη σχήματα του φιλμ (για να μην ξεχνιόμαστε). Με ξεχωριστά κεφάλαια, που συνθέτουν και οδηγούν στην ταυτότητα του άτυχου θύματος, το Νεκρό Κορίτσι είναι κάτι σαν το Crash για την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Το υπολογισμένο εγχείρημα στηρίζουν οι γυναικείες ερμηνείες -της Τόνι Κολέτ, της Μάρσια Γκέι Χάρντεν, και ιδίως της τρομερής Μέρι Μπεθ Χερτ- στο πιο μεστό από τα πέντε κεφάλαια, στον υπέροχο ρόλο της βιβλικά αντιπαθούς, παγιδευμένης συζύγου με τα συνεχή ξεσπάσματα. Ακόμη και η Μπρίτανι Μέρφι στο ρόλο της πόρνης είναι καλή και σκληρή, προδομένη από τις επιλογές της και παραδομένη σε μια προδεδικασμένη μοίρα.