Παιδική ταινία δράσης από τη Δανία, με τη συνδρομή της Zentropa, που βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία του Δρ Μορό και των μεταλλαγμένων τεράτων, από την ομώνυμη δημιουργία της δεκαετίας του ‘30. Εδώ, βρισκόμαστε σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Δανίας, ήσυχο και βαρετό. Η 14χρονη Λούλου, που μόλις έχει μετακομίσει εκεί, ασχολείται με τον μυστικισμό και εύχεται τα φαντάσματα και τα πνεύματα να υπήρχαν στ' αλήθεια. Ο μικρότερος αδελφός της έχει καταληφθεί από ένα πνεύμα που έχει μπει μέσα του (ένα φως μέσα στη νύχτα). Ο «καταληψίας» είναι ένας άνδρας που έζησε τον 19οαιώνα και αυτοκτόνησε όταν η αγαπημένη του πέθανε στην προσπάθειά της να πολεμήσει έναν διαβολικό νεκρομάντη και εκείνος δεν ήταν αρκετά δυνατός για να αντέξει χωρίς αυτήν. Μαζί με ένα πλουσιόπαιδο και έναν απογοητευμένο επιστήμονα του παραφυσικού, ξεκινάνε για να απελευθερώσουν τον αδελφό της και να πολεμήσουν το πνεύμα του κακού που ζει ακόμη, σε διαφορετικά σώματα, και κρατάει πολλές ψυχές φυλακισμένες στο απέναντι νησί, το Μονκ.

Η ταινία μοιάζει με αμερικάνικη σε πολλά επίπεδα, από τη συμπεριφορά των παιδιών, που είναι ανεπαρκέστατα στις ερμηνείες τους, ως τη δομή του θρίλερ που συναντάει το μεταφυσικό, με ενδιάμεση στάση στην παιδική αίσθηση της περιπέτειας. Καταλαβαίνουμε πως και η Δανία μπορεί να κάνει κάτι που το αμερικάνικο σινεμά εξάγει κατά κόρον σε όλο τον κόσμο (και που άλλες κινηματογραφίες, όπως η δική μας, να μην έχουν τον προϋπολογισμό ή τα ταλέντα για να επιχειρήσουν καν), αλλά λείπει η τσαχπινιά (για να μην πω κάτι άλλο), η πρωτοτυπία και η σβελτάδα. Σώζεται από το διακριτικό χιούμορ, την έξυπνα σκοτεινή φωτογραφία και κάποια εφέ, αλλά χαντακώνεται από τη συμπυκνωμένη φιλοσοφία περί πνευμάτων και δαιμόνων. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει καν κάτι σαν ευρωπαϊκή ευαισθησία στα θέματα αυτά, γιατί τα παιδιά της Ευρώπης καταναλώνουν παρόμοιες ταινίες από μικρή ηλικία και επιμένουν να εντυπωσιάζονται - είναι ίδιον της ηλικίας. Οι δε μεγάλοι τα έχουν ξαναδεί παιδιόθεν. Και κυρίως από την Αμερική. Κακό είναι;