Ο Βιτάλι Μάνσκι δέχτηκε την πρόταση της κυβέρνησης της Β. Κορέας να ζήσει για περίπου έναν χρόνο στη χώρα, καταγράφοντας τη ζωή ενός κοριτσιού λίγο πριν από την ένταξή της στην Ένωση των Παιδιών, τον πολιτικό οργανισμό της χώρας στον οποίο επιβάλλεται να μπουν όλα τα παιδιά. Φυσικά, δεν μπορούσε να φιλμάρει ελεύθερα, όλα ήταν διευθετημένα και προσκηνοθετημένα, με αυτόν να έχει περισσότερο τον ρόλο του παρατηρητή. Όμως, οι υπεύθυνοι του ντοκιμαντέρ δεν προνόησαν για το τελικό μοντάζ κι έτσι ο ελεύθερος πια Μάνσκι συμπεριέλαβε και τις σκηνές όπου του υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνει, με αποτέλεσμα να παραδίδει ένα πρωτότυπο ντοκιμαντέρ του ντοκιμαντέρ με θέμα την πλαστή καθημερινότητα της χώρας. Το τελικό του αποτέλεσμα δεν γελοιοποιεί την όλη κατάσταση αλλά γίνεται μια προσωπική μάχη για την αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τα πλάνα του, κάτι που συμβαίνει ανά στιγμές και προκαλεί κυρίως συγκίνηση.